terug naar 'huis'
Die paar dagen bij Raagi waren echt prachtig. Had wel verwacht dat het intens zou zijn, maar niet gedacht dat het zo soepel zou gaan allemaal. We zijn beiden types die ons kennelijk nogal druk maken om dingen vóór ze gebeuren. Maar eenmaal in het moment zelf gaat eigenlijk alles vanzelf.
Het bezoek aan Jan Willem was niet wat ik verwachtte, maar nou was het ook stom om daar uberhaupt iets van te verwachten, want wat ken ik hem nou eigenlijk? Ik heb hem vroeger gitaarles gegeven in het Klavier (Hét buurthuis in Schollevaar), we hebben via facebook contact gehouden, maar dat was het. Totdat hij een keer bij me langs kwam in de Bonvivant. Hij wou een keer kijken in Centraal Wonen. Was een fijn gesprek weet ik nog. En zo ook deze keer, alleen wat korter dan ik verwacht had dus. Ik had 2 dagen de tijd om uitgebreid met hem te praten over communities, tinyhouses en hoe dit te financieren en/of te realiseren. Hij heeft zijn eigen academy, in Rotterdam, waar hij mensen leert hoe je een tinyhouse ontwerpt, bouwt en dat soort dingen. Ik heb diep respect voor deze jongere generatie, die het gewoon doen! Ondanks alle tegenslag en weerstand, van vooral mijn generatie of ouder. Veranderen is eng! Het gewoon doen, nog veel enger!!
Ik was nadat Inge klaar was met het aanmelden en haar tent inruimen, nog even gaan zwemmen met haar. Nou ja, zwemmen, meer door de blubber heen baggeren, want tot aan de vaargeul stond er slechts knie-diep water. Eenmaal uit het water stonk ik meer dan toen ik er in ging. Geen lekker plekje om te badderen dus. Raagi had mij gewezen op een camper plek, aan een strandje, en daar heb ik 2 ochtenden heerlijk de tijd genomen om wakker te worden. Er stonden daar vooral duitsers en belgen, en anderhalve nederlander. In superdeluxe campers. Nou behalve twee jonge gasten uit Noord Duitsland, die sliepen in een stationwagon net als ik, maar dan met z'n tweeën. Zijn vast hele goede vrienden ;)
Heerlijk om er weer even een paar dagen uit te zijn. Had eigenlijk geen zin om al weer terug te gaan, maar was ook wel moe. De diepte in duiken, met mensen die zelf ook volop in proces zijn, kan best zwaar zijn. Ik neem toch dingen over of zo. En had ook wel het één en ander te verwerken. De dingen die we gedeeld hebben, waren van kaliber. Zowel Raagi als Hannah kwamen met reflecties die een sudderperiode nodig hebben. Savonds als ik dan naar mijn slaapplek reed, kon ik even relaxen in mijn autoslaapkamer. Filmpje kijken, beetje Grepolis of potje schaken. Smorgens een stukje schrijven, facebook checken, en nog steeds ongerust zijn over het niet ontvangen van een bevestiging.
Voor vrijdag moest ik 10 punten afwerken, formulieren en andere papieren inscannen, uitleg en verklaring afleggen als ik geen bewijs kon leveren van waar naar gevraagd werd. Stress, stress, stress. Zo erg, dat ik begin vd week de dokter had gebeld met de mededeling: "het is chaos in mijn hoofd". Magische woorden, ik mocht smiddags om 3 uur komen. Dat was uren later, dus was al weer een stuk rustiger, maar heb aan de vervangend arts kunnen uitleggen wat mijn situatie is. Wachtlijst! Al weer! Ik ben kennelijk niet de enige die het psychisch moeilijk heeft. Volksziekte nummer 1: BURNOUT. Als ik zelf weer boven jan ben, ga ik snel mijn coaching praktijk weer open gooien. Tis hard nodig!
Donderdagavond had ik alles klaar en op de mail gedaan. Vorige keer kreeg ik een bevestigings-mail, maar dat is dus niet geautomatiseerd. Volgende ochtend eerst nog even afwachten, toen toch maar even bellen. "Kan zijn dat het nog niet verwerkt is". Ze zou er een notitie van maken en het doorgeven. Maar maandfag nog steeds geen antwoord per mail. Dus zelf nog maar een keer mailen. Later die dag eindelijk antwoord, dat de stukken waren ontvangen en dat een uitnodiging voor gesprek per post verstuurd was.
"Ja maar... aaarrrgg"! Ik had expliciet gevraagd ook per mail te laten weten wanneer, omdat ik niet dagelijks bij mijn post kan. Nou moest ik zowiezo terug naar Rotterdam, donderdag naar de rechtbank voor die noodvoorziening. Maar nou was ik weer bang dat het fout ging, dat ik bijvoorbeeld deze week al verwacht werd ergens te verschijnen. Nou goed, ik had toch al besloten dinsdag middag terug te gaan. Die paar dagen Lelystad en bijbehorende diepe gesprekken vielen me toch zwaar. Valt wel mee hoor, we hebben gewoon mooie inzichten met elkaar gedeeld, maar soms onderschat ik wat het met me doet om rondom mensen-in-proces te zijn) waren mooi geweest
ff pauze
inspirerend
nou het is me dus niet gelukt om dit verhaal af te maken, te veel andere dingen, zo ben ik vandaag bij een psycholoog geweest die niet behandeld, wordt niet vergoed, 6 gesprekken en thats it, nou daar moet ik het maar mee doen dan, volgende week gaan we samen kijken waar ik het beste terecht kan, ik denk zelf aan een psychiater (of team) die samen met mij de diepte in willen duiken om te onderzoeken wat er nou met mij aan de hand is, doe al jaren aan zelf diagnose, maar uitkerende instanties willen meer helderheid, "gebruik je medicijnen?", "nee", "ben je onder behandeling?", "nee", "oh, nou dan zal je wel niks mankeren en je gewoon aanstellen", hoor ik ze dan denken want zeggen zullen ze het niet doen, zoals ze zoveel niet zeggen, maar dat is weer een heel ander verhaal, aanstaande donderdag een gesprek op kantoor over mijn uitkering aanvraag, moet weer met allerlei bewijzen en verklaringen verschijnen, psycholoog heeft een kort briefje opgesteld waarin staat dat ik snel overprikkeld raak, of ze hier rekening mee willen houden en dat ik door stress niet aan alle eisen kan voldoen, en dat we er dus mee bezig zijn, goed, dit is dus hoe ik denk, alles achter elkaar, aan één gerafeld, met komma's, zonder begin of eind, gewoon een lange constante stroom van gedachtes die zich in woorden omvormen en op mijn beeldscherm verschijnen, misschien als ik vandeweek zin heb maak ik er nog een samenhangend verhaal van, voor nu zal je het hier even mee moeten doen ;)
liefs, J
Het bezoek aan Jan Willem was niet wat ik verwachtte, maar nou was het ook stom om daar uberhaupt iets van te verwachten, want wat ken ik hem nou eigenlijk? Ik heb hem vroeger gitaarles gegeven in het Klavier (Hét buurthuis in Schollevaar), we hebben via facebook contact gehouden, maar dat was het. Totdat hij een keer bij me langs kwam in de Bonvivant. Hij wou een keer kijken in Centraal Wonen. Was een fijn gesprek weet ik nog. En zo ook deze keer, alleen wat korter dan ik verwacht had dus. Ik had 2 dagen de tijd om uitgebreid met hem te praten over communities, tinyhouses en hoe dit te financieren en/of te realiseren. Hij heeft zijn eigen academy, in Rotterdam, waar hij mensen leert hoe je een tinyhouse ontwerpt, bouwt en dat soort dingen. Ik heb diep respect voor deze jongere generatie, die het gewoon doen! Ondanks alle tegenslag en weerstand, van vooral mijn generatie of ouder. Veranderen is eng! Het gewoon doen, nog veel enger!!
Ik was nadat Inge klaar was met het aanmelden en haar tent inruimen, nog even gaan zwemmen met haar. Nou ja, zwemmen, meer door de blubber heen baggeren, want tot aan de vaargeul stond er slechts knie-diep water. Eenmaal uit het water stonk ik meer dan toen ik er in ging. Geen lekker plekje om te badderen dus. Raagi had mij gewezen op een camper plek, aan een strandje, en daar heb ik 2 ochtenden heerlijk de tijd genomen om wakker te worden. Er stonden daar vooral duitsers en belgen, en anderhalve nederlander. In superdeluxe campers. Nou behalve twee jonge gasten uit Noord Duitsland, die sliepen in een stationwagon net als ik, maar dan met z'n tweeën. Zijn vast hele goede vrienden ;)
Heerlijk om er weer even een paar dagen uit te zijn. Had eigenlijk geen zin om al weer terug te gaan, maar was ook wel moe. De diepte in duiken, met mensen die zelf ook volop in proces zijn, kan best zwaar zijn. Ik neem toch dingen over of zo. En had ook wel het één en ander te verwerken. De dingen die we gedeeld hebben, waren van kaliber. Zowel Raagi als Hannah kwamen met reflecties die een sudderperiode nodig hebben. Savonds als ik dan naar mijn slaapplek reed, kon ik even relaxen in mijn autoslaapkamer. Filmpje kijken, beetje Grepolis of potje schaken. Smorgens een stukje schrijven, facebook checken, en nog steeds ongerust zijn over het niet ontvangen van een bevestiging.
Voor vrijdag moest ik 10 punten afwerken, formulieren en andere papieren inscannen, uitleg en verklaring afleggen als ik geen bewijs kon leveren van waar naar gevraagd werd. Stress, stress, stress. Zo erg, dat ik begin vd week de dokter had gebeld met de mededeling: "het is chaos in mijn hoofd". Magische woorden, ik mocht smiddags om 3 uur komen. Dat was uren later, dus was al weer een stuk rustiger, maar heb aan de vervangend arts kunnen uitleggen wat mijn situatie is. Wachtlijst! Al weer! Ik ben kennelijk niet de enige die het psychisch moeilijk heeft. Volksziekte nummer 1: BURNOUT. Als ik zelf weer boven jan ben, ga ik snel mijn coaching praktijk weer open gooien. Tis hard nodig!
Donderdagavond had ik alles klaar en op de mail gedaan. Vorige keer kreeg ik een bevestigings-mail, maar dat is dus niet geautomatiseerd. Volgende ochtend eerst nog even afwachten, toen toch maar even bellen. "Kan zijn dat het nog niet verwerkt is". Ze zou er een notitie van maken en het doorgeven. Maar maandfag nog steeds geen antwoord per mail. Dus zelf nog maar een keer mailen. Later die dag eindelijk antwoord, dat de stukken waren ontvangen en dat een uitnodiging voor gesprek per post verstuurd was.
"Ja maar... aaarrrgg"! Ik had expliciet gevraagd ook per mail te laten weten wanneer, omdat ik niet dagelijks bij mijn post kan. Nou moest ik zowiezo terug naar Rotterdam, donderdag naar de rechtbank voor die noodvoorziening. Maar nou was ik weer bang dat het fout ging, dat ik bijvoorbeeld deze week al verwacht werd ergens te verschijnen. Nou goed, ik had toch al besloten dinsdag middag terug te gaan. Die paar dagen Lelystad en bijbehorende diepe gesprekken vielen me toch zwaar. Valt wel mee hoor, we hebben gewoon mooie inzichten met elkaar gedeeld, maar soms onderschat ik wat het met me doet om rondom mensen-in-proces te zijn) waren mooi geweest
ff pauze
inspirerend
nou het is me dus niet gelukt om dit verhaal af te maken, te veel andere dingen, zo ben ik vandaag bij een psycholoog geweest die niet behandeld, wordt niet vergoed, 6 gesprekken en thats it, nou daar moet ik het maar mee doen dan, volgende week gaan we samen kijken waar ik het beste terecht kan, ik denk zelf aan een psychiater (of team) die samen met mij de diepte in willen duiken om te onderzoeken wat er nou met mij aan de hand is, doe al jaren aan zelf diagnose, maar uitkerende instanties willen meer helderheid, "gebruik je medicijnen?", "nee", "ben je onder behandeling?", "nee", "oh, nou dan zal je wel niks mankeren en je gewoon aanstellen", hoor ik ze dan denken want zeggen zullen ze het niet doen, zoals ze zoveel niet zeggen, maar dat is weer een heel ander verhaal, aanstaande donderdag een gesprek op kantoor over mijn uitkering aanvraag, moet weer met allerlei bewijzen en verklaringen verschijnen, psycholoog heeft een kort briefje opgesteld waarin staat dat ik snel overprikkeld raak, of ze hier rekening mee willen houden en dat ik door stress niet aan alle eisen kan voldoen, en dat we er dus mee bezig zijn, goed, dit is dus hoe ik denk, alles achter elkaar, aan één gerafeld, met komma's, zonder begin of eind, gewoon een lange constante stroom van gedachtes die zich in woorden omvormen en op mijn beeldscherm verschijnen, misschien als ik vandeweek zin heb maak ik er nog een samenhangend verhaal van, voor nu zal je het hier even mee moeten doen ;)
liefs, J
Comments
Post a Comment