een overzicht van de feiten
In juni 2018 verhuisde ik naar een leegstaand klooster in Bussum om daar antikraak te gaan wonen, tot december 2019, zo was ons beloofd. Na 3 maanden bleek dit niet te gaan lukken en stond ik 1 oktober dus op straat, met helemaal niks. Ja een auto vol met spullen, op weg naar België voor tijdelijke opvang bij Plukrijp. Samen met een vriend probeerden we een alternatief te vinden.
Zwervend van locatie naar locatie in België en Nederland besloot ik in januari dat dit niet zou gaan lukken, dus vroeg alsnog een uitkering aan in Bussum. Vanaf 1994 ben ik van de bijstand afhankelijk geweest omdat ik "niet afgekeurd kon worden, maar niet voor regulier werk in aanmerking kwam". Het destijds zogenaamde F4 advies werd mij gegeven. Uitgeprocedeerd verdween ik onderop de stapel.
De aanvraag in Bussum liep spaak omdat ik niet tijdig bij mijn post kon in het klooster. Ik woonde daar eigenlijk niet meer, maar had (nog) geen nieuw adres. Ik had toen geen idee hoe dit allemaal werkte, en probeerde maar wat. Had ik destijds geweten wat ik nu allemaal weet, had ik in Bussum een briefadres op het gemeentehuis aangevraagd en op grond daarvan een uitkering kunnen aanvragen. Maar ze vertellen je overal zo min mogelijk, "om fraudeurs niet wijzer te maken dan ze al zijn", hoorde ik iemand fluisteren.
In Bussum stuurden ze me naar Hilversum omdat ze in Bussum geen daklozen opvang hebben, net zoals ze me in Capelle naar Rotterdam stuurden. Ik heb het ook nog in Zeist geprobeerd, maar kreeg telkens te horen "geen regio binding", wat, zo bleek later, al jaren geen criterium meer is. Ze moeten kijken naar waar je de meeste kans maakt, althans, dat heb ik ook maar weer gehoord. In mijn geval maakt dat niet uit, want ik kan overal in mijn auto slapen. Maar vanwege mijn psychische gesteldheid zou ik het beste in de buurt van natuur en niet zo veel mensen gesitueerd zijn. Dan raak ik het minst snel overprikkeld. Niks daarvan, terug naar Capelle jij!
In maart 2019 meldde ik me aan als daklozen bij het Centraal Onthaal in Rotterdam. Daar werd mij uitgelegd dat ik een briefadres kon aanvragen in een daklozen opvang, van óf CVD óf het Leger Des Heils. Ook kreeg ik een pasje om daar te kunnen overnachten. Ik legde uit dat ik tijdelijk bij mijn ouders kon logeren, maar werd gedwongen in de nachtopvang te slapen, om zo te bewijzen dat ik dakloos was in Rotterdam. Een vreemde regeling, je bent toch onschuldig totdat je schuld is bewezen? Hoe bewijs je dat je dakloos bent? Ik sta ingeschreven in Bussum, waar ik ben weggestuurd, dus één telefoontje had duidelijk gemaakt dat ik niet in Bussum woon (althans, volgens de gemeente Gooise Meren, die op grond daarvan mijn uitkering afwezen).
Goed, uit angst voor afwijzing, probeerde ik het in de nachtopvang. Daar raakte ik echter vrij snel overprikkeld en heb bij Havenzicht (nachtopvang CVD) en mijn WMO adviseur (mevr.Moet) uitgelegd, dat ik dat niet trek. Ik raak door stress in een depressie en het wordt dan chaos in mijn hoofd, tot suïcidale gedachten aan toe.
Ondertussen een gesprek gehad met de heer Mustaphaoui (klantmanager PGW&Z) die zich zou gaan buigen over mijn uitkering aanvraag. Volgens mij maken ze in Rotterdam onderscheidt tussen een daklozen of WW uitkering, maar dat weet ik niet zeker. Die wees me er ook nog eens op dat ik moest aantonen in Rotterdam te verblijven. Ik moest zichtbaar zijn, en als ik bij mijn ouders zou gaan slapen, dan moest ik maar in Capelle een uitkering gaan aanvragen. "Nee, ik slaap in mijn auto!" benadrukte ik omdat ik anders bij voorbaat al afgewezen werd.
Tijdens het verhelderingsgesprek met mevr. Moet en iemand van CVD benadrukte ik nogmaals mijn labiele geestelijke gesteldheid, en daar zou rekening mee gehouden worden in het trajectplan dat ze zouden gaan opstellen. Ondertussen werd ik nogmaals verplicht in de nachtopvang te slapen (waar ik geen oog dicht doe), een alternatief was er niet.
Dat was er dus wel, zo bleek later toen ik iemand* aan de telefoon sprak toen ik Mustaphaoui probeerde te bereiken. Ze zijn alleen telefonisch bereikbaar tussen 13 en 14 uur, maar als je dan belt is betreffende persoon niet aanwezig of in gesprek. Je wordt dan teruggebeld, wat vervolgens niet gebeurd. *Die hele aardige mevrouw legde me uit dat ik ook een bankslaapadres kon aanvragen. Dan slaap je aantoonbaar bij iemand op de bank, mits die persoon een verklaring ondertekend dat je daar niet woont. Via de email toch Mustaphaoui te pakken gekregen en die zou de nodige formulieren opsturen, naar mijn briefadres dat inmiddels was toegekend.
Een vriend in Rotterdam Zevenkamp bood aan die verklaring te ondertekenen, en zo was het dan eindelijk geregeld. Uitkering aangevraagd: check. Briefadres: check. Bankslaapadres: check. Ik kon een voorschot krijgen, waarvan meteen mijn Zilveren Kruis premie betaald zou worden. Want ondertussen had ik zelf al allerlei afbetalingsregelingen getroffen. Het zag er hoopgevend uit. Al duurde dit wel al lang. Het was inmiddels juni en nog steeds wist ik verder niks.
Dank voor alle steun, hulp en adviezen!
Het trajectplan was opgesteld, dat mocht ik gaan ondertekenen. Er zou geld gaan vloeien naar CVD die zich over mij zouden gaan ontfermen. Maar het contact met CVD verliep stroef, om het zachtjes uit te drukken. Ze zijn gewend dat je in de nachtopvang verblijft, ofzo. Want als ik ze telefonisch, via whatsapp, sms of email probeer te bereiken, lukte dat héél af en toe. Na een brutale email naar info@cvd.nl kreeg ik een andere contactpersoon toegewezen, waar ik een aantal gesprekken mee heb gehad, maar nu ook weer geen gehoor geeft. Dwight, waar ben je?
Ik kreeg een telefoontje van Patricia Keizerweerd, dat ik een afspraak had gemist, waar ik niks van wist, want dat was via het afspraken kaartjes systeem gegaan in Havenzicht, waar ik al had aangegeven niet te verblijven. Fijn dat ze de moeite nam mij te bellen. We maakten een nieuwe afspraak om naar mijn schulden te gaan kijken. Met opgeheven hoofd ging ik naar die afspraak, ik had namelijk zelf alles al geregeld en "als ik op hun had moeten wachten...". Daar kwam ik even van een koude kermis thuis, toen ik mijn post open maakte en de uitspraak las: "Wij wijzen deze aanvraag af, omdat u niet woont in de gemeente Rotterdam." Ja, nou breekt mijn klomp. Tuurlijk WOON ik niet in Rotterdam, ik BEN DAKLOOS.
Via via via kreeg ik te horen en begreep ik uit de emails van meneer Mustaphaoui, dat als ik in Capelle verbleef, daar ook maar een uitkering moest aanvragen. Ongehoord! Ik heb zo m'n best gedaan en dan dit? Dus nog meer schulden, want die voorschotten moet ik nu ook nog terugbetalen. Zeg maar dag met je handje tegen lopende aflossingen. Nul euro op mijn rekening. Einde verhaal. Althans, zo leek het even.
Mijn ouders hadden me al gewezen op het Juridisch Loket. Gratis hulp. Na een uur wachten was ik aan de beurt, ging nog best snel. Ik kreeg een advocaat toegewezen. Eigen bijdrage: 140 euro. Gratis toch? Ja die kan je terugkrijgen via bijzondere bijstand. Als je die krijgt!
Maar goed, donderdag een afspraak. Bezwaar maken, nieuwe uitkering aanvragen, en op zoek naar een nieuwe verblijfplaats. Weet jij iets, IN Rotterdam!?
durf te vragen
Zwervend van locatie naar locatie in België en Nederland besloot ik in januari dat dit niet zou gaan lukken, dus vroeg alsnog een uitkering aan in Bussum. Vanaf 1994 ben ik van de bijstand afhankelijk geweest omdat ik "niet afgekeurd kon worden, maar niet voor regulier werk in aanmerking kwam". Het destijds zogenaamde F4 advies werd mij gegeven. Uitgeprocedeerd verdween ik onderop de stapel.
De aanvraag in Bussum liep spaak omdat ik niet tijdig bij mijn post kon in het klooster. Ik woonde daar eigenlijk niet meer, maar had (nog) geen nieuw adres. Ik had toen geen idee hoe dit allemaal werkte, en probeerde maar wat. Had ik destijds geweten wat ik nu allemaal weet, had ik in Bussum een briefadres op het gemeentehuis aangevraagd en op grond daarvan een uitkering kunnen aanvragen. Maar ze vertellen je overal zo min mogelijk, "om fraudeurs niet wijzer te maken dan ze al zijn", hoorde ik iemand fluisteren.
In Bussum stuurden ze me naar Hilversum omdat ze in Bussum geen daklozen opvang hebben, net zoals ze me in Capelle naar Rotterdam stuurden. Ik heb het ook nog in Zeist geprobeerd, maar kreeg telkens te horen "geen regio binding", wat, zo bleek later, al jaren geen criterium meer is. Ze moeten kijken naar waar je de meeste kans maakt, althans, dat heb ik ook maar weer gehoord. In mijn geval maakt dat niet uit, want ik kan overal in mijn auto slapen. Maar vanwege mijn psychische gesteldheid zou ik het beste in de buurt van natuur en niet zo veel mensen gesitueerd zijn. Dan raak ik het minst snel overprikkeld. Niks daarvan, terug naar Capelle jij!
In maart 2019 meldde ik me aan als daklozen bij het Centraal Onthaal in Rotterdam. Daar werd mij uitgelegd dat ik een briefadres kon aanvragen in een daklozen opvang, van óf CVD óf het Leger Des Heils. Ook kreeg ik een pasje om daar te kunnen overnachten. Ik legde uit dat ik tijdelijk bij mijn ouders kon logeren, maar werd gedwongen in de nachtopvang te slapen, om zo te bewijzen dat ik dakloos was in Rotterdam. Een vreemde regeling, je bent toch onschuldig totdat je schuld is bewezen? Hoe bewijs je dat je dakloos bent? Ik sta ingeschreven in Bussum, waar ik ben weggestuurd, dus één telefoontje had duidelijk gemaakt dat ik niet in Bussum woon (althans, volgens de gemeente Gooise Meren, die op grond daarvan mijn uitkering afwezen).
Goed, uit angst voor afwijzing, probeerde ik het in de nachtopvang. Daar raakte ik echter vrij snel overprikkeld en heb bij Havenzicht (nachtopvang CVD) en mijn WMO adviseur (mevr.Moet) uitgelegd, dat ik dat niet trek. Ik raak door stress in een depressie en het wordt dan chaos in mijn hoofd, tot suïcidale gedachten aan toe.
Ondertussen een gesprek gehad met de heer Mustaphaoui (klantmanager PGW&Z) die zich zou gaan buigen over mijn uitkering aanvraag. Volgens mij maken ze in Rotterdam onderscheidt tussen een daklozen of WW uitkering, maar dat weet ik niet zeker. Die wees me er ook nog eens op dat ik moest aantonen in Rotterdam te verblijven. Ik moest zichtbaar zijn, en als ik bij mijn ouders zou gaan slapen, dan moest ik maar in Capelle een uitkering gaan aanvragen. "Nee, ik slaap in mijn auto!" benadrukte ik omdat ik anders bij voorbaat al afgewezen werd.
Tijdens het verhelderingsgesprek met mevr. Moet en iemand van CVD benadrukte ik nogmaals mijn labiele geestelijke gesteldheid, en daar zou rekening mee gehouden worden in het trajectplan dat ze zouden gaan opstellen. Ondertussen werd ik nogmaals verplicht in de nachtopvang te slapen (waar ik geen oog dicht doe), een alternatief was er niet.
Dat was er dus wel, zo bleek later toen ik iemand* aan de telefoon sprak toen ik Mustaphaoui probeerde te bereiken. Ze zijn alleen telefonisch bereikbaar tussen 13 en 14 uur, maar als je dan belt is betreffende persoon niet aanwezig of in gesprek. Je wordt dan teruggebeld, wat vervolgens niet gebeurd. *Die hele aardige mevrouw legde me uit dat ik ook een bankslaapadres kon aanvragen. Dan slaap je aantoonbaar bij iemand op de bank, mits die persoon een verklaring ondertekend dat je daar niet woont. Via de email toch Mustaphaoui te pakken gekregen en die zou de nodige formulieren opsturen, naar mijn briefadres dat inmiddels was toegekend.
Een vriend in Rotterdam Zevenkamp bood aan die verklaring te ondertekenen, en zo was het dan eindelijk geregeld. Uitkering aangevraagd: check. Briefadres: check. Bankslaapadres: check. Ik kon een voorschot krijgen, waarvan meteen mijn Zilveren Kruis premie betaald zou worden. Want ondertussen had ik zelf al allerlei afbetalingsregelingen getroffen. Het zag er hoopgevend uit. Al duurde dit wel al lang. Het was inmiddels juni en nog steeds wist ik verder niks.
Het trajectplan was opgesteld, dat mocht ik gaan ondertekenen. Er zou geld gaan vloeien naar CVD die zich over mij zouden gaan ontfermen. Maar het contact met CVD verliep stroef, om het zachtjes uit te drukken. Ze zijn gewend dat je in de nachtopvang verblijft, ofzo. Want als ik ze telefonisch, via whatsapp, sms of email probeer te bereiken, lukte dat héél af en toe. Na een brutale email naar info@cvd.nl kreeg ik een andere contactpersoon toegewezen, waar ik een aantal gesprekken mee heb gehad, maar nu ook weer geen gehoor geeft. Dwight, waar ben je?
Ik kreeg een telefoontje van Patricia Keizerweerd, dat ik een afspraak had gemist, waar ik niks van wist, want dat was via het afspraken kaartjes systeem gegaan in Havenzicht, waar ik al had aangegeven niet te verblijven. Fijn dat ze de moeite nam mij te bellen. We maakten een nieuwe afspraak om naar mijn schulden te gaan kijken. Met opgeheven hoofd ging ik naar die afspraak, ik had namelijk zelf alles al geregeld en "als ik op hun had moeten wachten...". Daar kwam ik even van een koude kermis thuis, toen ik mijn post open maakte en de uitspraak las: "Wij wijzen deze aanvraag af, omdat u niet woont in de gemeente Rotterdam." Ja, nou breekt mijn klomp. Tuurlijk WOON ik niet in Rotterdam, ik BEN DAKLOOS.
Via via via kreeg ik te horen en begreep ik uit de emails van meneer Mustaphaoui, dat als ik in Capelle verbleef, daar ook maar een uitkering moest aanvragen. Ongehoord! Ik heb zo m'n best gedaan en dan dit? Dus nog meer schulden, want die voorschotten moet ik nu ook nog terugbetalen. Zeg maar dag met je handje tegen lopende aflossingen. Nul euro op mijn rekening. Einde verhaal. Althans, zo leek het even.
Mijn ouders hadden me al gewezen op het Juridisch Loket. Gratis hulp. Na een uur wachten was ik aan de beurt, ging nog best snel. Ik kreeg een advocaat toegewezen. Eigen bijdrage: 140 euro. Gratis toch? Ja die kan je terugkrijgen via bijzondere bijstand. Als je die krijgt!
Maar goed, donderdag een afspraak. Bezwaar maken, nieuwe uitkering aanvragen, en op zoek naar een nieuwe verblijfplaats. Weet jij iets, IN Rotterdam!?
durf te vragen
Comments
Post a Comment