iemand helpen is nog niet zo eenvoudig
Sinds ik aan de grote klok heb gehangen - voornamelijk via Facebook - dat ik dakloos ben en af-en-toe in nood verkeer, krijg ik links en rechts hulp aangeboden. Soms door geld over te maken naar mijn rekening of mijn fundraiser; wat ik overigens allemaal moet verklaren aan de Sociale Dienst, ook al staat er duidelijk "gift" bij, wat op zich al verklaring genoeg zou moeten zijn. Er wordt kennelijk zo veel gefraudeerd dat je op voorhand al verdacht bent. Of zoals ze hier en daar scanderen: je hebt of een aandoening, of je bent aan het frauderen. Ik dacht toch echt dat mijn schuld bewezen moest worden, en ik dus niet keer op keer mijn onschuld moet bewijzen, wat in sommige gevallen een onmogelijke taak is, dus voelt het alsof ik verdoemd ben, ofzo. Bizar!
Ook krijg ik regelmatig tips als: "GA TOCH GEWOON WERKEN". Tja, moet ik dan wéér uitleggen dat dit niet zo 'gewoon' is? Ik zit al 24 jaar in de uitkering, lijkt mij toch duidelijk dat ik niet in een 'gewone' situatie verkeer. Moe word ik er van! Ook al hoor ik het nog zo vaak, het blijft vreten aan me op de één of andere manier. Waarschijnlijk omdat het mijn onbewuste lage-zelfbeeld bevestigd, iets wat mij ook maar aangepraat is. Ik ben best tevreden met wie ik ben. Kan niet zeggen dat ik blaak van het zelfvertrouwen. Maar wie doet dat wel in deze overdreven op prestatie gerichte maatschappij? Ik denk zelfs dat die hele prestatie gerichtheid een gevolg is van onzekerheid. Als je zeker zou zijn van je zaak, er vertrouwen in zou hebben, zou je niet zo je best hoeven doen om dat te tonen of bewijzen.
Negativiteit lijdt vaak alleen maar tot nog meer negativiteit. Het verspreidt zich, vermenigvuldigd zich, als een virus, hahaha. Ik ben zelf ook niet altijd even positief. Kritisch, sceptisch, sarcastisch, cynisch en dan ook nog die zwartgallige humor van mij; het kan niet op! Maar dat is allemaal maar schijn. Een verdedigingsmechanismetje, om die zachte kern te beschermen. Want eigenlijk ben ik een enorme goedzak, een softie, een echte lieverd en zit het hart heus wel op de juiste plek. Steeds vaker durf ik ook mijn kwetsbare kant te laten zien, soms met als gevolg dat daar gewoon blind overheen gewalst wordt, maar dat deert me steeds minder. Ik zie dan dat dit meer over hen zegt dan over mij. En raakt het me wel, dan laat het zien waar een litteken nog wat heling of aandacht kan gebruiken, of stiekem toch nog ergens een stinkende gapende open wond zit. Brrrr, met pus dat er zo uitloopt, gatver. Hahaha.
Ik ben wel blij met al die hulp. Door deze hele situatie heb ik geleerd om hulp te vragen, hulp te accepteren, aanvaarden en ontvangen, en nieuwe kanten van mezelf ontdekt (verbazingwekkend!) Nooit gedacht dat er nog zo veel te ontdekken is na bijna 50 jaar. Ik dacht mezelf wel aardig te kennen. Jarenlang was ik aan het prediken, les aan het geven en de betweter aan het uithangen. Nou daar ben ik wel van terug gekomen. Ik heb de laatste maanden steeds vaker het gevoel (of idee) dat ik het juist niet weet. Al die teachings van Bentinho, Mooji, Adyashanti, Eckhart Tolle, Teal Swan en noem zo nog maar een stelletje moderne guru's - het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn. En vaak ervaar ik juist de keerzijde. Als ik dat allemaal zelf creëer, waarom blijf ik dan zo m'n best doen om het weer 'goed' te maken. Nee, voor mij is het duidelijk. Mijn mens-zijn doet gewoon volop mee aan dit toneelstuk en is kennelijk verknocht aan drama en moeilijkheden.
Toch ben ik het wel aan het oefenen: me-zelf helpen. Door van me zelf te houden, me zelf te kennen (zo eerlijk en open mogelijk), te accepteren en naar dit alles te kijken alsof ik inderdaad er zelf de regie over heb. Want als dat zo is, hoe wil ik dan dat het eruit ziet, mijn leven? Nou, heerlijk aan het strand, of ergens anders in of dicht bij de natuur. Met een groepje mensen die het ook leuk vinden om hun eigen voedsel te verbouwen. Met en via zonnepanelen, windmolens en water-recyclering een veel kleinere voetafdruk maken als individu. Het is allemaal echt niet zo moeilijk, alleen mogen we leren wat meer buiten de kaders te denken, out of the box, waar ik goed in ben, zeggen ze. Dat is mijn rijkdom.
En daar vandaan uitbreiden naar een soort van gilde systeem, waarbij iedere gilde zo haar bijdrage levert aan een verzameling leefgemeenschappen. Een soort van terug in de tijd, maar dan in een modern jasje. Volgens mij kunnen we dat nog eeuwen volhouden. Met veel plezier!
Ook krijg ik regelmatig tips als: "GA TOCH GEWOON WERKEN". Tja, moet ik dan wéér uitleggen dat dit niet zo 'gewoon' is? Ik zit al 24 jaar in de uitkering, lijkt mij toch duidelijk dat ik niet in een 'gewone' situatie verkeer. Moe word ik er van! Ook al hoor ik het nog zo vaak, het blijft vreten aan me op de één of andere manier. Waarschijnlijk omdat het mijn onbewuste lage-zelfbeeld bevestigd, iets wat mij ook maar aangepraat is. Ik ben best tevreden met wie ik ben. Kan niet zeggen dat ik blaak van het zelfvertrouwen. Maar wie doet dat wel in deze overdreven op prestatie gerichte maatschappij? Ik denk zelfs dat die hele prestatie gerichtheid een gevolg is van onzekerheid. Als je zeker zou zijn van je zaak, er vertrouwen in zou hebben, zou je niet zo je best hoeven doen om dat te tonen of bewijzen.
Negativiteit lijdt vaak alleen maar tot nog meer negativiteit. Het verspreidt zich, vermenigvuldigd zich, als een virus, hahaha. Ik ben zelf ook niet altijd even positief. Kritisch, sceptisch, sarcastisch, cynisch en dan ook nog die zwartgallige humor van mij; het kan niet op! Maar dat is allemaal maar schijn. Een verdedigingsmechanismetje, om die zachte kern te beschermen. Want eigenlijk ben ik een enorme goedzak, een softie, een echte lieverd en zit het hart heus wel op de juiste plek. Steeds vaker durf ik ook mijn kwetsbare kant te laten zien, soms met als gevolg dat daar gewoon blind overheen gewalst wordt, maar dat deert me steeds minder. Ik zie dan dat dit meer over hen zegt dan over mij. En raakt het me wel, dan laat het zien waar een litteken nog wat heling of aandacht kan gebruiken, of stiekem toch nog ergens een stinkende gapende open wond zit. Brrrr, met pus dat er zo uitloopt, gatver. Hahaha.
Ik ben wel blij met al die hulp. Door deze hele situatie heb ik geleerd om hulp te vragen, hulp te accepteren, aanvaarden en ontvangen, en nieuwe kanten van mezelf ontdekt (verbazingwekkend!) Nooit gedacht dat er nog zo veel te ontdekken is na bijna 50 jaar. Ik dacht mezelf wel aardig te kennen. Jarenlang was ik aan het prediken, les aan het geven en de betweter aan het uithangen. Nou daar ben ik wel van terug gekomen. Ik heb de laatste maanden steeds vaker het gevoel (of idee) dat ik het juist niet weet. Al die teachings van Bentinho, Mooji, Adyashanti, Eckhart Tolle, Teal Swan en noem zo nog maar een stelletje moderne guru's - het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn. En vaak ervaar ik juist de keerzijde. Als ik dat allemaal zelf creëer, waarom blijf ik dan zo m'n best doen om het weer 'goed' te maken. Nee, voor mij is het duidelijk. Mijn mens-zijn doet gewoon volop mee aan dit toneelstuk en is kennelijk verknocht aan drama en moeilijkheden.
Toch ben ik het wel aan het oefenen: me-zelf helpen. Door van me zelf te houden, me zelf te kennen (zo eerlijk en open mogelijk), te accepteren en naar dit alles te kijken alsof ik inderdaad er zelf de regie over heb. Want als dat zo is, hoe wil ik dan dat het eruit ziet, mijn leven? Nou, heerlijk aan het strand, of ergens anders in of dicht bij de natuur. Met een groepje mensen die het ook leuk vinden om hun eigen voedsel te verbouwen. Met en via zonnepanelen, windmolens en water-recyclering een veel kleinere voetafdruk maken als individu. Het is allemaal echt niet zo moeilijk, alleen mogen we leren wat meer buiten de kaders te denken, out of the box, waar ik goed in ben, zeggen ze. Dat is mijn rijkdom.
En daar vandaan uitbreiden naar een soort van gilde systeem, waarbij iedere gilde zo haar bijdrage levert aan een verzameling leefgemeenschappen. Een soort van terug in de tijd, maar dan in een modern jasje. Volgens mij kunnen we dat nog eeuwen volhouden. Met veel plezier!
Comments
Post a Comment