weer op reis
Een week of wat geleden vroeg Inge mij of ik haar eind juli naar Dronten wou brengen. Ze gaat een weekje Buitenkunst doen en wou graag haar fiets meenemen, omdat lopen naar Elburg of Dronten te ver weg was om even tussendoor boodschappen te kunnen gaan doen. Nu achteraf gezien helemaal niet nodig, er zijn daar genoeg mensen met een auto waar ze even mee had kunnen rijden of een fiets die ze even had kunnen lenen. Maar ik begrijp het wel, Inge wil net als ik graag de dingen zelf in de hand hebben. Dat was wel duidelijk toen bij aankomst ik me weer veel te veel aan het bemoeien was met waar ze haar tent kon zetten en dat soort dingen. Ik liep geïrriteerd weg, omdat ik het toch goed bedoelde... wat zeg jij nou??? jezus, ik lijk m'n moeder wel, hahaha, OMG! Inge riep me terug, of ik even wou helpen met de tent. "Ja, tuurlijk... graag zelfs"
Haar eigen fiets leek me wat te groot om mee te nemen, omdat als ik haar zou brengen ik gelijk bij Jan Willem langs zou gaan om naar hun tinyhouse te kijken (hij woont daar samen met zijn vriendin Noortje) en dan zit mijn auto ook al behoorlijk vol met mijn slaapspullen. Het was trouwens behoorlijk warm in die auto, gelukkig was het buiten al wat afgekoeld. Ik zat zo tegen de schemering met Jan Willem te praten en we werden opgevreten door de muggen. Ja, duh, je tinyhouse staat pal langs een sloot. Hmmm, niet handig. Hij vertelde me dat hij daar een hoop aan het leren is.
Ze staan op Landgoed Roggebotstaete, beheert door een stichting onder toeziend oog van Staatsbosbeheer(s). Ik vind het maar niks, al die kut regels overal. Met zeurende stem: "Je mag maar zo veel van je landgoed voor bewoning gebruiken..." en "ja maar het bestemmingsplan zegt akkerbouw, dus zijn we best coulant en mag een voedselbos nog net, want dat is ook (met boers accent) aagraaries" (agrarisch) Wat een gezeik, joh! Maar goed JW is net als ik: Kijk naar wat er wel mogelijk is. Ik hoop hem zo nog even te spreken (tis nu 10 uur zondag ochtend). Hij zei dat ze uit gingen slapen, en ze zijn erg op zichzelf volgens mij, vooral Noor, die zich beleefd voorstelde maar daar bleef het ook bij. Kat uit de boom kijker, of moe wellicht. Vanmiddag ga ik waarschijnlijk naar Raagi in Lelystad. Die wou met mij de diepte in duiken. Ben benieuwd...
Onderweg naar Inge in de Bonvivant (een week of wat eerder) zag ik Bart's vouwfiets staan en stelde haar voor deze van hem te leen te vragen. Ze durfde eerst niet zo goed, verzon wat smoesjes, maar heeft het uiteindelijk wel gedaan, nadat ik zei dat eigen fiets niet ging passen. Het mocht! En dat ding neemt echt heel weinig plek in. Omdat ik niet zeker wist of ik haar ook weer zou kunnen komen halen, omdat ik niet weet hoe lang ik in de buurt kon blijven en ik misschien geen zin had om heen en weer te rijden op één dag, of omdat er weer gezeik was met uitkering en ik waarschijnlijk geeneens geen zin meer had om te leven, hahaha. Omdat het dus nog onzeker was, had ik gezegd, neem voor de zekerheid alleen mee wat je zelf ook mee terug kan nemen. Dus al met al namen haar spullen nauwelijks ruimte in. Een backpackers tas met een tent en een stoeltje aan de zijkanten gebonden, een tas vol etenswaar en een rugzak voor onderweg.
Ik heb er echt naar uitgekeken om er weer eens uit te zijn. En ben nu - nadat ik weer een beetje aan het wennen ben aan het op avontuur zijn - weer wat rustiger. Maar gister spookte het weer, toen ik niet wist hoe het zou gaan lopen, JW nog niet gezien of gesproken had, Inge aan het stressen was, of gewoon geïrriteerd door mijn bemoeienissen. En toen de gedachte opkwam "ik kan ook gewoon naar huis gaan" ... "oh nee, ik heb geen huis, kan niet meer bij mijn ouders terecht!" (alhoewel het officieel nog geen augustus is en ik mocht tot eind juli blijven, maar goed ik wil ook helemaal niet terug) Even was er daar die paniek. Aaaaaargh, waarom moet mijn leven nou zo gaan? Niet dat het heel erg is of zo. Ik zit nu tegen mijn auto aan, dit te schrijven op mijn laptop. Krijg net bericht van JW dat ze net wakker zijn, maar voorlopig nog niet aangekleed.
Ik was fucking vroeg wakker. Er zat een huisvlieg in mijn auto/slaapkamer en die moest zo nodig steeds OP MIJN GEZICHT komen zitten. Aandachtstrekker! Ik had de klep opengegooid om te pissen, zodat hij er uit kon, maar nee, meneer moest nog even verder blijven pesten. Dus om een uur of acht was ik het zat (het leek wel 10 uur, door dat urenlange gevecht met die vlieg), ben er uit gegaan, flinke slok water gedronken en even over het landgoed gaan wandelen. Wat een lap grond joh! WAT EEN POTENTIE! We zouden hier een heel dorp kunnen bouwen. Maar nee hoor, dat mag natuurlijk niet. Maximaal 5 geadresseerden: 1 bewonen en 4 knechten. Of hoe noemden JW dat nou: dienstbode of zo?!? Komende jaren maar eens kijken of ik mensen kan spreken die zich hierin verdiept hebben (erfdelen?!) en ons kunnen vertellen wat er WEL mag.
Dus ja, het is best mooi hier, maar ook zo frustrerend weer. Is dit waarvoor ik naar Aarde ben gekomen? Om dit soort emoties te ervaren? Beperking en als gevolg daarvan de emoties, zoals Dolores Cannon uitlegde. Nou ja joh, we maken er gewoon een leuk verhaal van en bouwen daarna een feestje. We vieren het leven. IK vier het leven. Lang leve het leven. Al vind ik er af en toe geen bal aan!
Ik zit hier trouwens vlak bij een buizerdsnest of zo. Want ik hoor constant vader of moeder roepen van een afstand, en een jong tegenspurtend vlakbij. Natuur, we staan er zo ver vanaf. Als ik hier over dit landgoed loop is goed te zien hoe de westerse mens eigenlijk vrij weinig van natuur weet. Allemaal dezelfde bomen op een rij, dus één van de kastanjes heeft last van de mineermot en meteen de hele rij krijgt er last van. Monocultuur, omdat het zo lekker makkelijk beheren is. Nee ei, je probeert weer iets te beheersen, waardoor je het natuurlijk evenwicht verstoort, wat zich vanzelf weer herstelt, alleen heb jij er daarna je handen vol aan om dat weer te bestrijden.
Vertraag!
Neem de tijd.
Volg het ritme van de natuur,
En alles zal op z'n gemak gaan,
Bijna als vanzelf...
Jan Willem bracht een kopje thee,
we praatten wat over filosofische dingen,
en zijn samen de 2 wollige bosvarkens bij gaan voeren, niet echt nodig maar moest gebeuren.
Raagi appte, uurtje of 2 is prima...
Haar eigen fiets leek me wat te groot om mee te nemen, omdat als ik haar zou brengen ik gelijk bij Jan Willem langs zou gaan om naar hun tinyhouse te kijken (hij woont daar samen met zijn vriendin Noortje) en dan zit mijn auto ook al behoorlijk vol met mijn slaapspullen. Het was trouwens behoorlijk warm in die auto, gelukkig was het buiten al wat afgekoeld. Ik zat zo tegen de schemering met Jan Willem te praten en we werden opgevreten door de muggen. Ja, duh, je tinyhouse staat pal langs een sloot. Hmmm, niet handig. Hij vertelde me dat hij daar een hoop aan het leren is.
Ze staan op Landgoed Roggebotstaete, beheert door een stichting onder toeziend oog van Staatsbosbeheer(s). Ik vind het maar niks, al die kut regels overal. Met zeurende stem: "Je mag maar zo veel van je landgoed voor bewoning gebruiken..." en "ja maar het bestemmingsplan zegt akkerbouw, dus zijn we best coulant en mag een voedselbos nog net, want dat is ook (met boers accent) aagraaries" (agrarisch) Wat een gezeik, joh! Maar goed JW is net als ik: Kijk naar wat er wel mogelijk is. Ik hoop hem zo nog even te spreken (tis nu 10 uur zondag ochtend). Hij zei dat ze uit gingen slapen, en ze zijn erg op zichzelf volgens mij, vooral Noor, die zich beleefd voorstelde maar daar bleef het ook bij. Kat uit de boom kijker, of moe wellicht. Vanmiddag ga ik waarschijnlijk naar Raagi in Lelystad. Die wou met mij de diepte in duiken. Ben benieuwd...
Onderweg naar Inge in de Bonvivant (een week of wat eerder) zag ik Bart's vouwfiets staan en stelde haar voor deze van hem te leen te vragen. Ze durfde eerst niet zo goed, verzon wat smoesjes, maar heeft het uiteindelijk wel gedaan, nadat ik zei dat eigen fiets niet ging passen. Het mocht! En dat ding neemt echt heel weinig plek in. Omdat ik niet zeker wist of ik haar ook weer zou kunnen komen halen, omdat ik niet weet hoe lang ik in de buurt kon blijven en ik misschien geen zin had om heen en weer te rijden op één dag, of omdat er weer gezeik was met uitkering en ik waarschijnlijk geeneens geen zin meer had om te leven, hahaha. Omdat het dus nog onzeker was, had ik gezegd, neem voor de zekerheid alleen mee wat je zelf ook mee terug kan nemen. Dus al met al namen haar spullen nauwelijks ruimte in. Een backpackers tas met een tent en een stoeltje aan de zijkanten gebonden, een tas vol etenswaar en een rugzak voor onderweg.
Ik heb er echt naar uitgekeken om er weer eens uit te zijn. En ben nu - nadat ik weer een beetje aan het wennen ben aan het op avontuur zijn - weer wat rustiger. Maar gister spookte het weer, toen ik niet wist hoe het zou gaan lopen, JW nog niet gezien of gesproken had, Inge aan het stressen was, of gewoon geïrriteerd door mijn bemoeienissen. En toen de gedachte opkwam "ik kan ook gewoon naar huis gaan" ... "oh nee, ik heb geen huis, kan niet meer bij mijn ouders terecht!" (alhoewel het officieel nog geen augustus is en ik mocht tot eind juli blijven, maar goed ik wil ook helemaal niet terug) Even was er daar die paniek. Aaaaaargh, waarom moet mijn leven nou zo gaan? Niet dat het heel erg is of zo. Ik zit nu tegen mijn auto aan, dit te schrijven op mijn laptop. Krijg net bericht van JW dat ze net wakker zijn, maar voorlopig nog niet aangekleed.
Ik was fucking vroeg wakker. Er zat een huisvlieg in mijn auto/slaapkamer en die moest zo nodig steeds OP MIJN GEZICHT komen zitten. Aandachtstrekker! Ik had de klep opengegooid om te pissen, zodat hij er uit kon, maar nee, meneer moest nog even verder blijven pesten. Dus om een uur of acht was ik het zat (het leek wel 10 uur, door dat urenlange gevecht met die vlieg), ben er uit gegaan, flinke slok water gedronken en even over het landgoed gaan wandelen. Wat een lap grond joh! WAT EEN POTENTIE! We zouden hier een heel dorp kunnen bouwen. Maar nee hoor, dat mag natuurlijk niet. Maximaal 5 geadresseerden: 1 bewonen en 4 knechten. Of hoe noemden JW dat nou: dienstbode of zo?!? Komende jaren maar eens kijken of ik mensen kan spreken die zich hierin verdiept hebben (erfdelen?!) en ons kunnen vertellen wat er WEL mag.
Dus ja, het is best mooi hier, maar ook zo frustrerend weer. Is dit waarvoor ik naar Aarde ben gekomen? Om dit soort emoties te ervaren? Beperking en als gevolg daarvan de emoties, zoals Dolores Cannon uitlegde. Nou ja joh, we maken er gewoon een leuk verhaal van en bouwen daarna een feestje. We vieren het leven. IK vier het leven. Lang leve het leven. Al vind ik er af en toe geen bal aan!
Ik zit hier trouwens vlak bij een buizerdsnest of zo. Want ik hoor constant vader of moeder roepen van een afstand, en een jong tegenspurtend vlakbij. Natuur, we staan er zo ver vanaf. Als ik hier over dit landgoed loop is goed te zien hoe de westerse mens eigenlijk vrij weinig van natuur weet. Allemaal dezelfde bomen op een rij, dus één van de kastanjes heeft last van de mineermot en meteen de hele rij krijgt er last van. Monocultuur, omdat het zo lekker makkelijk beheren is. Nee ei, je probeert weer iets te beheersen, waardoor je het natuurlijk evenwicht verstoort, wat zich vanzelf weer herstelt, alleen heb jij er daarna je handen vol aan om dat weer te bestrijden.
Vertraag!
Neem de tijd.
Volg het ritme van de natuur,
En alles zal op z'n gemak gaan,
Bijna als vanzelf...
Jan Willem bracht een kopje thee,
we praatten wat over filosofische dingen,
en zijn samen de 2 wollige bosvarkens bij gaan voeren, niet echt nodig maar moest gebeuren.
Raagi appte, uurtje of 2 is prima...
Comments
Post a Comment