stilte
Ik was dus een blog aan het schrijven. Iedere dag een stukje. Maar iedere dag werd eens per week. En ook dat hield ineens op. Ik was aan het vertellen over mijn tijdelijke verblijfplaats in Limburg, waar ik zou helpen een community op te starten. Althans, dat dacht ik. Ik had niet verwacht dat ik er mocht blijven, en toen mij dagen later werd gevraagd weer te gaan (althans, het werd gesuggereerd) was dat even onverwachts.
In een aantal van mijn berichten had ik naam en toenaam genoemd, en dat hadden ze liever niet. Ik had geen zin dat te veranderen, dus heb ik de berichten maar onzichtbaar gemaakt. Daardoor lijkt het nu alsof ik al weken niks geschreven heb, dat is echter niet zo. De berichten ga ik weer zichtbaar maken, zodra ik zin heb om ze te kuisen, ALS ik zin heb, want ik hou eigenlijk helemaal niet van taboes en censuur. Gewoon alles er uit knallen. Niks geen rekening houden met andermans gevoelens. Hoezo? Dat is toch hun keus zo te voelen! De compassie was ver te zoeken...
Nou ben ik behoorlijk aan het veranderen. Innerlijk, maar ook uiterlijk. Het is zichtbaar te zien aan de buitenkant. Men zegt dat ik er goed uit zie. Ik ben veel buiten, dat zal het zijn, hahaha. Nee, geintje. Ik voel me ook beter. Eet veel fruit en andere vruchten. En pluk de vruchten van de dagelijkse meditaties. Smorgens beginnen met een Kryon video te luisteren. Een wandeling ergens in de natuur of gewoon een lang moment stil zijn. Hoe lang dat ook mag duren; als ik niemand tegen kom, soms uren.
Dus als het een tijdje stil is op dit blog, vrees dan niet. Het gaat juist uitstekend met me. Ok, ik ga soms door diepe dalen van eenzaamheid, angst geen geld meer te hebben of radeloosheid omdat ik de toekomst niet helder heb. Maar waar vroeger dit soort periodes of episodes maanden konden duren, ben ik er nu na een dag of soms een half uurtje al weer doorheen. Niet meer er voor weglopen, niet meer vluchten. Zijn met wat er is! En dat lijkt dan op dat moment een eeuwigheid te duren. Want liever loop ik er voor weg. Maar de beslissing er bij te blijven - het aan te kijken, het te doorstaan - geeft al zo veel verlichting. Ik moest soms hemel en aarde bewegen om de werkelijkheid niet onder ogen te hoeven zien. Nu, is dat eigenlijk zo gepiept.
Dus blijf vertrouwen. In mijn pad. In jouw pad. Elk uniek. Vertrouw!
Ik hou van je
❤
lees verder...
In een aantal van mijn berichten had ik naam en toenaam genoemd, en dat hadden ze liever niet. Ik had geen zin dat te veranderen, dus heb ik de berichten maar onzichtbaar gemaakt. Daardoor lijkt het nu alsof ik al weken niks geschreven heb, dat is echter niet zo. De berichten ga ik weer zichtbaar maken, zodra ik zin heb om ze te kuisen, ALS ik zin heb, want ik hou eigenlijk helemaal niet van taboes en censuur. Gewoon alles er uit knallen. Niks geen rekening houden met andermans gevoelens. Hoezo? Dat is toch hun keus zo te voelen! De compassie was ver te zoeken...
Nou ben ik behoorlijk aan het veranderen. Innerlijk, maar ook uiterlijk. Het is zichtbaar te zien aan de buitenkant. Men zegt dat ik er goed uit zie. Ik ben veel buiten, dat zal het zijn, hahaha. Nee, geintje. Ik voel me ook beter. Eet veel fruit en andere vruchten. En pluk de vruchten van de dagelijkse meditaties. Smorgens beginnen met een Kryon video te luisteren. Een wandeling ergens in de natuur of gewoon een lang moment stil zijn. Hoe lang dat ook mag duren; als ik niemand tegen kom, soms uren.
Dus als het een tijdje stil is op dit blog, vrees dan niet. Het gaat juist uitstekend met me. Ok, ik ga soms door diepe dalen van eenzaamheid, angst geen geld meer te hebben of radeloosheid omdat ik de toekomst niet helder heb. Maar waar vroeger dit soort periodes of episodes maanden konden duren, ben ik er nu na een dag of soms een half uurtje al weer doorheen. Niet meer er voor weglopen, niet meer vluchten. Zijn met wat er is! En dat lijkt dan op dat moment een eeuwigheid te duren. Want liever loop ik er voor weg. Maar de beslissing er bij te blijven - het aan te kijken, het te doorstaan - geeft al zo veel verlichting. Ik moest soms hemel en aarde bewegen om de werkelijkheid niet onder ogen te hoeven zien. Nu, is dat eigenlijk zo gepiept.
Dus blijf vertrouwen. In mijn pad. In jouw pad. Elk uniek. Vertrouw!
Ik hou van je
❤
lees verder...
Comments
Post a Comment