Smeekbede en zieligdoenerij
In april 2018 kwam het goede nieuws dat één van de initiatief nemers van The Amsterdam Community (een groep trouwe Bentinho Massaro volgers) een locatie had gevonden waar we met een groep van ongeveer 30 leden samen konden gaan wonen. De wekelijkse meetings waren zo populair en 'uplifting', dat sommige van ons dit eigenlijk wel iedere dag wilden. Deze wens leek werkelijkheid te worden in een leegstaand klooster in Bussum.
Ik was al een tijd op zoek naar iets anders, maar wist niet zo goed wat. Toen ik in CW kwam wonen, wist ik eigenlijk niet zo goed wat dit behelsde. Ik kende Krista (had ik toen verkering mee), Helma, Gijs, Ronald en Dille, maar verder eigenlijk niemand. Ik at af en toe een snack op patatavond en bezocht sommige feestjes, en werd later een trouwe fan van Spiritueel Café. Daar kwam van Coby de suggestie hier te komen wonen, en omdat ik de Prent ook al jaren zat was (13 jaar gewoond) dacht ik: ach waarom niet, ken best leuk zijn ;)
Elf jaar heb ik hier gewoond. Met veel plezier, maar ook met veel problemen. Geen enorme problemen, maar wel een boel ergernissen die bij elkaar toch behoorlijk zwaar wogen. Al jaren wilde ik met name de besluitvorming aanpakken en de hiërarchie ontmaskeren. Op papier waren we een vereniging waarbij de ALV besluit maar in werkelijkheid leek het meer een dictatuur, waarbij je erg moest op letten wat je tegen wie zei (en nog steeds, kennelijk). Te verwachten in een klein dorp als dit, maar daardoor niet minder irritant. Naast een kritische noot probeerde ik ook altijd constructieve oplossingen te bieden. Verheugd was ik dan ook toen ik vernam dat het drastisch aan het veranderen was tijdens en na mijn vertrek.
Dat vertrek ging echter niet geheel vrijwillig. Mijn intentie was om het eerst een tijdje te proberen in Bussum. Het was op leegstandsbeheer regels gebaseerd en daar had ik totaal geen ervaring mee. De belofte was dat we daar tot december 2019 konden blijven, met een opzegtermijn van 3 maanden van de beheerders kant. Mijn uitkering en huur liepen gewoon door hier, en toen Ellen een vriendin van Emily niet in beide logeerkamers terecht kon, besloot ik mijn leegstaande appartement aan te bieden, tegen een kleine vergoeding.
Maar ja, roddels worden soms te serieus genomen, door sommige. Het verhaal deed zich de ronde dat ik mijn huis aan het onderverhuren was en dat ik daar de volle huur voor kreeg, ofzo. Dus besloot iemand (althans dat vermoed ik) dat ik te ver was gegaan en tipte de Sociale Dienst. Met als gevolg een onderzoek, waaruit bleek dat k weleens gefraudeerd zou kunnen hebben. Dit konden ze niet hard maken, maar ze hadden ook geen zin om het nog verder te onderzoeken, dus boden mij een deal aan. Omdat ik toch al aan het verhuizen was, hoefde ik alleen maar afstand te doen van mijn uitkering en was ik af van de dreiging om mogelijk een boete van tienduizenden euros opgelegd te krijgen. Als een kat in het nauw ging ik akkoord, ik wilde er van af zijn.
Niet lang nadat ik alles had opgezegd in Capelle kreeg ik te horen dat we nog tot eind september in het klooster mochten blijven. Oeps. Geen inkomen, geen huis, ik stond ineens op straat, met al mijn spullen. Ik was toch al aan opruimen toe, dus heb ik hééééél veel weggegooid en eigenlijk alleen de spullen gehouden waar ik (nog) geen afstand van kon doen. Die staan nu bij vrienden en familie, en een beetje in m'n auto waar ik nu dus in woon.
Ik ben dus op zoek naar een nieuwe woonplaats, en een baan. Mijn coach praktijk stond nog in de kinderschoenen en de andere dingen die ik organiseerde waren meestal op donatie basis, voor de onkosten die we hadden. Ik kan meestal wel ergens bij vrienden of kennissen logeren, dus heel veel heb ik nog niet in mijn auto hoeven slapen. Tis nog best goed te doen, maar een douche en een wasmachine zijn toch wel onmisbare luxes in de winter. Dus ik ben blij en zeer dankbaar dat ik af en toe hier in de Bonvivant kan logeren. Ik probeer het tot een minimum te beperken, wil niemand in de weg zitten, maar ik vind het wel raar om me zo onwelkom te voelen in een gemeenschap waar ik meer dan 10 jaar heb gewoond. Ligt ook aan mijn onzekerheid hoor, en mijn hooggevoeligheid.
Nou ja, dan weten jullie een beetje hoe de vork in de steel zit en hoe het zo gekomen is dat ik officieel dakloos ben. Heb je nog een kamertje over, waar ik een paar weken kan blijven dan hoor ik dat graag. Ik kan lekker koken, maak je huis schoon of doe andere klusjes. Verder ben ik veel aan het schrijven. Ben een boek over dit alles aan het schrijven en hou een blog bij. Een eco-village met gelijkgestemde heeft lang mijn voorkeur gehad, maar momenteel weet ik het effe niet. Alleen in een hutje in de duinen lijkt me ook fantastisch.
to be continued...
Ik was al een tijd op zoek naar iets anders, maar wist niet zo goed wat. Toen ik in CW kwam wonen, wist ik eigenlijk niet zo goed wat dit behelsde. Ik kende Krista (had ik toen verkering mee), Helma, Gijs, Ronald en Dille, maar verder eigenlijk niemand. Ik at af en toe een snack op patatavond en bezocht sommige feestjes, en werd later een trouwe fan van Spiritueel Café. Daar kwam van Coby de suggestie hier te komen wonen, en omdat ik de Prent ook al jaren zat was (13 jaar gewoond) dacht ik: ach waarom niet, ken best leuk zijn ;)
Elf jaar heb ik hier gewoond. Met veel plezier, maar ook met veel problemen. Geen enorme problemen, maar wel een boel ergernissen die bij elkaar toch behoorlijk zwaar wogen. Al jaren wilde ik met name de besluitvorming aanpakken en de hiërarchie ontmaskeren. Op papier waren we een vereniging waarbij de ALV besluit maar in werkelijkheid leek het meer een dictatuur, waarbij je erg moest op letten wat je tegen wie zei (en nog steeds, kennelijk). Te verwachten in een klein dorp als dit, maar daardoor niet minder irritant. Naast een kritische noot probeerde ik ook altijd constructieve oplossingen te bieden. Verheugd was ik dan ook toen ik vernam dat het drastisch aan het veranderen was tijdens en na mijn vertrek.
Dat vertrek ging echter niet geheel vrijwillig. Mijn intentie was om het eerst een tijdje te proberen in Bussum. Het was op leegstandsbeheer regels gebaseerd en daar had ik totaal geen ervaring mee. De belofte was dat we daar tot december 2019 konden blijven, met een opzegtermijn van 3 maanden van de beheerders kant. Mijn uitkering en huur liepen gewoon door hier, en toen Ellen een vriendin van Emily niet in beide logeerkamers terecht kon, besloot ik mijn leegstaande appartement aan te bieden, tegen een kleine vergoeding.
Maar ja, roddels worden soms te serieus genomen, door sommige. Het verhaal deed zich de ronde dat ik mijn huis aan het onderverhuren was en dat ik daar de volle huur voor kreeg, ofzo. Dus besloot iemand (althans dat vermoed ik) dat ik te ver was gegaan en tipte de Sociale Dienst. Met als gevolg een onderzoek, waaruit bleek dat k weleens gefraudeerd zou kunnen hebben. Dit konden ze niet hard maken, maar ze hadden ook geen zin om het nog verder te onderzoeken, dus boden mij een deal aan. Omdat ik toch al aan het verhuizen was, hoefde ik alleen maar afstand te doen van mijn uitkering en was ik af van de dreiging om mogelijk een boete van tienduizenden euros opgelegd te krijgen. Als een kat in het nauw ging ik akkoord, ik wilde er van af zijn.
Niet lang nadat ik alles had opgezegd in Capelle kreeg ik te horen dat we nog tot eind september in het klooster mochten blijven. Oeps. Geen inkomen, geen huis, ik stond ineens op straat, met al mijn spullen. Ik was toch al aan opruimen toe, dus heb ik hééééél veel weggegooid en eigenlijk alleen de spullen gehouden waar ik (nog) geen afstand van kon doen. Die staan nu bij vrienden en familie, en een beetje in m'n auto waar ik nu dus in woon.
Ik ben dus op zoek naar een nieuwe woonplaats, en een baan. Mijn coach praktijk stond nog in de kinderschoenen en de andere dingen die ik organiseerde waren meestal op donatie basis, voor de onkosten die we hadden. Ik kan meestal wel ergens bij vrienden of kennissen logeren, dus heel veel heb ik nog niet in mijn auto hoeven slapen. Tis nog best goed te doen, maar een douche en een wasmachine zijn toch wel onmisbare luxes in de winter. Dus ik ben blij en zeer dankbaar dat ik af en toe hier in de Bonvivant kan logeren. Ik probeer het tot een minimum te beperken, wil niemand in de weg zitten, maar ik vind het wel raar om me zo onwelkom te voelen in een gemeenschap waar ik meer dan 10 jaar heb gewoond. Ligt ook aan mijn onzekerheid hoor, en mijn hooggevoeligheid.
Nou ja, dan weten jullie een beetje hoe de vork in de steel zit en hoe het zo gekomen is dat ik officieel dakloos ben. Heb je nog een kamertje over, waar ik een paar weken kan blijven dan hoor ik dat graag. Ik kan lekker koken, maak je huis schoon of doe andere klusjes. Verder ben ik veel aan het schrijven. Ben een boek over dit alles aan het schrijven en hou een blog bij. Een eco-village met gelijkgestemde heeft lang mijn voorkeur gehad, maar momenteel weet ik het effe niet. Alleen in een hutje in de duinen lijkt me ook fantastisch.
to be continued...
Comments
Post a Comment