Paar dagen hier, paar dagen daar

Nu even in Zeist, vriendin ging een paar nachtjes weg dus mocht ik in haar huisje.

Daarvoor was ik weer even in Bussum, net terug gekomen van een teleurstelling in Den Dolder. En zo vlieg ik heen en weer, in spanning afwachtend op een uitkering. Oh wat verlang ik er naar om weer een eigen plek te hebben. Die ik dan kan delen met andere nomaden die af en toe even komen buurten, voor korte of lange tijd. Daar heb ik zin in! Ergens in de duinen met uitzicht op de zee. In the middle of nowhere.

Den Dolder was een deceptie. Een lege kamer, in een Ad-hoc pand dat in december was opengesteld. De bewoners bijna ge-settled, maar ieder in hun eigen kamertje. Waar je dan 250 euro voor betaald, terwijl ik iemand ken die daar een zeer ruime woon/slaapkamer, een keuken, toiletten en 2 klaslokalen voor heeft. Tis weer lekker scheef verdeeld (klaag klaag, haha) Ik zat vlak bij Bosch en Duin waar ik jaren geleden een pandje vond dat te huur stond. Een soort van kasteeltje uit een droom, toen het idee van een eigen community op zetten echt begon te kriebelen. Maar in deze troosteloze kamer voelde dat helemaal niet goed. De gezamenlijke keuken werd niet gebruikt - wat was het toch gezellig en tof in het klooster destijds.

Het uitzicht deed me denken aan Zeist: bos voor de deur.

Maar ook dat was schone schijn. Het staat daar vol met enorme villa's waar ik stront jaloers en afgunstig van word. Waarom zij wel en ik niet? "Nou omdat jij al heel je leven je handje ophoudt" hoor ik een venijnig stemmetje in mijn hoofd beschuldigend zeggen. "Jij moet je kop houden" ben ik dan geneigd te zeggen. Wat is dat toch voor raar spel dat wij mensen spelen. Stemmetjes in je hoofd, emoties die helemaal niet goed voelen, situaties die we volgens allerlei religies en spirituele doctrines zelf manifesteren of op ons afroepen. Waarom dan? Wat is het nut van lijden? Ik snap wel dat op zielsnivo dit juist heel juicy stuff is, maar here down to earth it feels like hell!

En zo worstel ik met depressie, of angst (wat net zo kut voelt). Ik wil niet meer. Het doet te veel pijn. Maar toch hou ik vol. In de hoop dat het beter wordt. Dat het vanzelf over gaat. Ik ken de ups and downs van het manisch depressief zijn. Maar de spaarzame momenten dat ik me weer even gelukkig voel zijn absoluut geen genoegdoening voor de maanden van ellende waar ik doorheen ga op voor- en naderhand. Is dit het nou echt allemaal waard? En waarom vertel ik jou dit? Ik bedoel, daar word je toch ook niet blij van. Of geeft het jou juist moed? Het idee dat je niet alleen bent. Gedeelde smart...

Nou goed, ik hou jullie op de hoogte. Duim maar voor me dat die uitkering lukt, of dat er nog iets veel mooiers komt (iemand die me een huis in de duinen aanbiedt waar ik gratis mag wonen en werken, en daar een thriving community opzet in slechts een paar weken, woohoo!!!

Hahaha, ja in je dromen...