Terugblik, en weer verder

Kerst en oud&nieuw zijn vaak een periode van terugkijken en introspectie (naar binnen kijken), maar ook vooruit kijken. Goede voornemens, waar vaak niks van terecht komt. Wat is dat toch? Leggen we de lat te hoog? Onrealistische doelen? Geloven we niet genoeg in onszelf? Of vallen we gewoon te makkelijk terug in oude patronen?

In dit blogbericht kijk ik terug op het afgelopen jaar. Een jaar vol enorme uitdagingen, minder heftig dan 2018, maar voor de lezer toch nog best wel intens. Het wordt een lang verhaal, dus ga er maar even lekker voor zitten ;)

Een jaar geleden was ik door Nederland aan het zwerven. Eind november zat ik nog in Limburg waar ik dacht te gaan helpen met het opzetten van een mini-community, maar ook daar liepen ze weer aan tegen een berg regels (en angst! voor de gevolgen!) Van de één op andere dag mocht ik weer vertrekken. Gelukkig had ik mijn oude thuisfront (Centraal Wonen Capelle) nog als uitvalsbasis, want mijn oproepen op facebook kregen niet veel respons. In de logeerkamer kon ik even bijtanken, ook al bracht mijn aanwezigheid daar nog de nodige spanning met zich mee. Er zijn namelijk mensen binnen de vereniging - waar ik 11 jaar deel van uitmaakte - die heel blij waren dat ik weg was, en dus helemaal niet blij dat ik weer 'terug' was.

Een aantal totaal onbekende mensen (ik kende ze via via maar had ze zelf nog nooit ontmoet) boden de uitkomst. Het maar blijven herhalen van mijn oproepen - en ietsje meer geduld hebben - wierpen vruchten af. Ik kon bij Simon in Hoorn terecht, en hem helpen zijn zolderkamer op te knappen. Na de kerst kon ik een tijdje bij Gaby in Bussum verblijven, als het niet te lang duurde (een verhaal apart) en tussendoor had iemand die ik dan wel een beetje kende vanuit de Bentinho/Amsterdam community, mij haar huisje aan de Utrechtse Heuvelrug aangeboden omdat ze zelf weg was met de kerst.

Er gebeurde die tijd zowiezo bijzondere dingen, want wanneer je al maanden aan het zwerven bent en je ineens realiseert dat je eigenlijk dakloos ben, dan bekruipt een raar gevoel je hele lijf. Een vreemd bijna onbeschrijfelijk onbehagelijk gevoel. Een soort oerangst, want vroeger stond geen (t)huis hebben gelijk aan een hoop ellende met een gewisse dood tot gevolg. Brrr, ik moest er niet aan denken om ergens in een hoekje van het bos weggekropen te liggen, inééngedoken tegen de kou in slaap vallen, en buiten bewust zijn je laatste adem uitblazen.

Maar wat was het mooi daar op de Bussumse heide, op de Utrechtse heuvelrug en Hoorn had ook wel iets aparts - ik was er nog nooit geweest. En hoe tof was het dat ik zo maar bij deze mensen thuis mocht verblijven. Van mijn vrienden moest ik het niet hebben. Die gingen op kerstvakantie en lieten hun huis liever leeg achter. Ok, sommige konden niet anders (partners die ik nauwelijks ken of het niet wilden, inwonende kinderen, etc) maar toch was het best pijnlijk om te ontdekken wie je wel of geen vriend moest gaan beschouwen.


Mijn deur heeft (bijna) altijd open gestaan. Mark die door schulden zijn kamer in Crooswijk kwijt raakte, Loes die haar caravan had verkocht maar ruzie kreeg met haar broer, en Inge die in een scheiding lag; met alle liefde (en soms ook wat stoute verwachtingen ;) bood ik ze een bank, bed of een kamer. En nog steeds zie ik uit naar de tijd dat ik weer een huis heb en iemand een kamer kan bieden. Een mini-community in je eigen huis: de eerste stap naar mijn 'dynamic living' droom.

Kerst was voor mij altijd een bijzonder eenzame tijd. Niet omdat ik zelf eenzaam was; ik kan heel goed alleen zijn. Maar omdat ik de eenzaamheid in de wereld voelde. Bosjes mensen die met kerst zelfmoord plegen. Die het niet meer aan kunnen zien hoe anderen het gezellig hebben. Nou zo gezellig vind ik het niet, al dat vreten, en overdreven veel consumeren, kopen en belachelijk dure kado's geven. Er zat vroeger een stel in mijn vriendenkring die er een wedstrijd van maakte wie de ander het duurste kado ging geven en gaven zo honderden guldens uit. Bah, smerige kapitalisten!!!

Hahaha, "hè, laten we het effe gezellig houwe", hoor ik mijn moeder zeggen. Nee ma, ik kan er gewoon nog steeds niet tegen dat terwijl de ene helft van de wereld zich vol zit te proppen, er aan de andere kant mensen liggen te creperen van de honger. Dat gaat er bij mij gewoon niet in! En nog steeds niet... Ik ben niet voor niks bezig met dat stichting en vereniging idee, om er voor te zorgen dat eindelijk iets gedaan wordt aan de woningnood in Nederland. En niet alleen daarom. Ik geloof dat een mens veel beter tot zijn recht komt in een gemeenschap, ook al triggert dat enorm veel mensen. Alleen het idee al dat je privé ruimte moet delen met een vreemde!? "Verschrikkelijk!", hoor ik men dan zeggen. En dat vind ik nou verschrikkelijk. Dat we zo veréénzaamt zijn, zo egoïstisch geworden, zo bekrompen denken, en zo hebberig, en angstig.

Binnenkort kunnen we 'gelukkig' niet anders meer, en zullen er steeds meer mensen in een soortgelijke positie verkeren als ik. In een speciale dubbel aflevering van Radar werd pijnlijk duidelijk hoe slecht het gesteld is in Nederland in de sociale huursector. Mijn idee van de Woongroep Makelaar gaat goud geld opleveren voor hen die ook hier weer een slaatje uit denken te kunnen slaan. Maar dat gaat niet gebeuren... Want dat gebeurd al! Woeker prijzen voor een kamertje in Amster- of Rotterdam. Vier, vijf of zelfs zes honderd euro voor tien vierkante meter. Bizar!

(Ik ga nog effe verder hoor, heerlijk dat kankeren!!! haha)
Dat was dan ook mijn grootste ergernis toen ik die 11 jaar in Centraal Wonen leefde: ieder zijn eigen huisje, en de gemeenschappelijke ruimtes je zelf toe eigenen op de meest belachelijke manieren. Liever leeg laten staan ipv het een ander te gunnen, is iets wat ik van wel meer CW verenigingen hoorde. En in onze maatschappij is dat niet anders. Bij Renate in de flat staan 4 woningen leeg, sommige al jaren lang. Antikraak, leegstandsbeheer en tijdelijk huren bedrijfjes schieten als paddenstoelen de grond uit. Tuurlijk, daar is geld te verdienen. En weer over de rug van de minder bedeelde.

Maar goed, soms wordt het eerst slechter voor het beter wordt. Waarschijnlijk is al deze ellende nodig om de massa te laten inzien dat ze hier zelf wat aan kunnen doen. Protesteren heeft weinig zin, de politiek werkt veel te traag om op dit soort acute dingen in te spelen. Logisch want de politiek heeft het eigenlijk niet voor het zeggen, de grote bedrijven bepalen en die superrijke families! Wist je dat 1% van de superrijkste net zo veel bezitten als die andere 99%?

Ik zie daar een hele simpele oplossing voor: het eigen initiatief. Gezamenlijk huren of kopen. Samen je eigen voedsel verbouwen in voedselbos of op een permacultuur boerderij. Ik heb van al die dingen die ik noemde een voorbeeld link gemaakt (oranje gekleurde tekst) zodat je kan zien dat ik geen poep praat. Ik zit niet zo maar wat te kankeren of gal te spuwen. Ik wil het niet alleen gezellig hebben met de kerst, maar het hele jaar door. D'r moet nog een hoop veranderen, voordat we met z'n allen zo ver zijn. Maar ik heb nog steeds goede moed. Het gaat ons lukken! Daar ben ik van overtuigd.

Wil je meedenken, doneren, anders wonen of ons project volgen?
Wordt dan lid van onze facebook groep: Landgoed in Zicht

vervolg: gemeenschapszin

Comments