Gemeenschapszin
"Ons 13e zintuig", zei ik grappend tijdens een wekelijkse bijeenkomst in Centraal Wonen Capelle. Ik zag Willem denken (ben nog steeds benieuwd wat hij dacht, want hij zei niks en kwam er ook later niet op terug), Frank afkeurend kijken (ik vermoed dat hij het liever bij 12 houdt) en merkte dat de rest met hun eigen ding bezig waren en mijn opmerking niet eens gehoord hadden. En dat is nou precies waar dit zintuig over gaat: het gemeenschapszin-tuig, waarmee je kan waarnemen of het gezellig is, dat je er bij hoort of juist niet.
Rudolf Steiner, grondlegger van de Antroposofie spreekt over 12 zintuigen. Een ingewikkeld verhaal dat maar moeilijk uit te leggen valt, ofzo. Deze juf doet een dappere poging, maar stopt al na het 4e zintuig. Maar het is dan ook een hele andere benadering dan wij op school hebben geleerd, waar 5 zintuigen tegenwoordig zelfs tot 4 zijn gemaakt (reuk en smaak zijn één????) Snap jij het nog? Tijdens die wekelijkse bijeenkomsten op woensdagavond - Spiritueel Café genaamd - was me wel het één en ader duidelijk geworden over de antroposofische benadering van onze zintuigen, maar gemeenschapszin was dus geen zintuig.
Volgens het woordenboek betekent het "gevoel van verbondenheid met de medemensen of de gemeenschap waartoe men behoort", maar wat nou als juist dat gevoel ontbreekt? Door wat voor omstandigheden of redenen ook, ik mis dit al heel mijn leven, dat gevoel van behoren, er bij horen. Overal waar ik ben, voel ik me alleen, een éénling, een 'alien'. En dat komt niet alleen maar doordat het tussen m'n oren zit. Heeft uiteraard wel met mijn zelfbeeld te maken, maar dat is het niet alleen.
Als mens heb je een eigen lichaam. Dat is van jou en van jou alleen. Alhoewel er nu ook genoeg situaties bij mij opkomen waar we juist totaal geen zeggenschap over 'dat lijf' lijken te hebben. Wanneer ik pijn heb bijvoorbeeld, of verdriet. Wanneer ik BOOS BEN en de ander niet naar me kan luisteren omdat mijn boosheid te overweldigend is. Psychologen, psychiaters, filosofen en allerlei ander gespuis kunnen wel beweren dat het zus of zo werkt, en zelf begrijp ik ook wel hoe het ongeveer in elkaar zit, maar dat wil niet zeggen dat ik alles onder controle heb. Verre van juist. Ik beweer zelfs met mijn zweverigste facebook account: "Let go of control and be free!"
Ik ben net als jij. Als iemand iets zegt of doet dat me raakt, dan komt dat uiteraard door die ander, of door de situatie. Alleen is er bij mij (en bij jou misschien ook wel) de realisatie dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn emoties. Mijn emoties zijn een geautomatiseerde reactie, die - als ik het goed begrijp - een respons zijn op iets dat in mij zit. Typisch dat ik het vaak zo helder kan uitleggen, maar terwijl ik deze woorden typ, merk ik dat het een onsamenhangend en warrig verhaal aan het worden is. Soms werkt dat snappertje gewoon niet zoals je wilt op dat moment. Komt misschien omdat ik weer aan het afdwalen ben van waar ik het eigenlijk over wil hebben: gemeenschapszin.
Gister was het eerste kerstdag en normaal zou ik daar enorm veel moeite mee hebben. Jaren geleden toen ik nog in een gewoon rijtjeshuis woonde (bij mijn ouders thuis) was het een beladen toestand omdat het met kerst verplicht gezellig moest zijn. Waardoor dat kwam, waarom we daar aan meededen, wat dat veroorzaakte, vind ik nu even niet zo belangrijk; het is hoe ik het beleefde. Moeders die haar best deed om een lekker maal voor ons te koken, of gezellig gourmetten wat weer andere vormen van stress met zich meenam, het was eigenlijk nooit gezellig zoals ik zou willen.
Een maand of wat geleden was ik bij een soort van Rainbow Gathering. Ik zeg soort van, want origineel is het idee van zo'n gathering dat dit van volle maan tot volle maan is (ongeveer 30 dagen) maar deze keer was het een ruim weekend. Woensdag of donderdag waren de eerste deelnemers op het landgoed aangekomen en wij vrijdag (Benjamin en ik). Ik was vereerd dat ik hier voor uitgenodigd was, want het is best wel een besloten club. En met goede reden waarschijnlijk, want dit is niet voor iedereen. Aan zo'n gathering zitten nogal wat regels verbonden. Hard nodig, daar er soms tot wel duizend mensen bij elkaar kwamen. En dat gewoon buiten, ergens in de natuur.
Deze keer waren we te gast bij iemand die aan de rand van een bosje woont, omringt door weilanden en boerderijen, met zelf een mooi stukje grond. Bij binnenkomst door het hek, liep je over een kronkel paadje langs de moestuin: een prachtige wildernis die totaal niet lijkt op de traditionele rijtjes groenten die je op de volkstuinen vindt. Compleet met fruitbomen en struiken, en rechts het kippenhok. Genoeg eten het hele jaar door.
Naast het kampvuur stond een enorme tipi. Ik had heel graag nu hier een foto bijgevoegd maar voelde me niet vrij om zo maar foto's te maken daar, vanwege die regels, die ik natuurlijk weer niet zo goed begreep, maar er ook niet tegen in wou gaan. Ik kan misschien volstaan door te zeggen dat dat ding zo groot was, dat we er met z'n allen in konden zitten, rondom een klein vuurtje. Dit was de centrale ruimte waar je binnen kon zitten, de echte centrale ruimte was buiten rondom het kampvuur waar we tot laat in de avond kastanjes poften.
Bizar hoe gezellig ik het kan hebben met mensen die ik nog nooit eerder ontmoet heb, en hoe ongemakkelijk ik me kan voelen bij mensen die ik al jaren lang ken. Of familie die je denken te kennen, of ook weer niet, omdat zij ook wel begrijpen dat ik 'anders' ben. Volgens het laatste onderzoek bij PsyQ is er niks mis met mij. Althans, ze hebben geen persoonlijkheidsstoornis kunnen constateren. Volgens het rapport, waar ik niet om gevraagd had. Ik heb duidelijk, meerdere keren helder uitgelegd en verwoord, dat ik een diagnose wou. "We hebben niet op autisme getest", zei ze, de persoon die al 10 jaar in het vak zit, en de teleurstelling van mijn gezicht zag druipen.
Dus ja, wat is gemeenschapszin, of wat betekent het als je nergens bij hoort? Voor mij betekent het, dat ik mijn 'thuis' nog niet gevonden heb. Vandaar mijn profiel leus op mijn andere facebook account: "Onderweg naar thuis" wat ook de ondertitel is van mijn 2e boek. Ik ben onderweg, maar ben er nog niet. Ik zou zeggen, gezellig kerstfeest. Waarschijnlijk bij je 2e familie, want op 1e kerstdag ben je bij de mensen die het allerbelangrijkst voor je zijn, toch? Ik was alleen, en vond dat prima. Heb me vermaakt met het schrijven van deze 2 kerstblog berichten. Voor mij bestaat kerst niet meer. Tot ik mijn 'thuis' gevonden heb wellicht. Of gewoon nooit meer, want eigenlijk kan het me geen reet boeien wat voor dag het is. Gezelligheid kent geen tijd.
vervolg: jeuk!
Rudolf Steiner, grondlegger van de Antroposofie spreekt over 12 zintuigen. Een ingewikkeld verhaal dat maar moeilijk uit te leggen valt, ofzo. Deze juf doet een dappere poging, maar stopt al na het 4e zintuig. Maar het is dan ook een hele andere benadering dan wij op school hebben geleerd, waar 5 zintuigen tegenwoordig zelfs tot 4 zijn gemaakt (reuk en smaak zijn één????) Snap jij het nog? Tijdens die wekelijkse bijeenkomsten op woensdagavond - Spiritueel Café genaamd - was me wel het één en ader duidelijk geworden over de antroposofische benadering van onze zintuigen, maar gemeenschapszin was dus geen zintuig.
Volgens het woordenboek betekent het "gevoel van verbondenheid met de medemensen of de gemeenschap waartoe men behoort", maar wat nou als juist dat gevoel ontbreekt? Door wat voor omstandigheden of redenen ook, ik mis dit al heel mijn leven, dat gevoel van behoren, er bij horen. Overal waar ik ben, voel ik me alleen, een éénling, een 'alien'. En dat komt niet alleen maar doordat het tussen m'n oren zit. Heeft uiteraard wel met mijn zelfbeeld te maken, maar dat is het niet alleen.
Als mens heb je een eigen lichaam. Dat is van jou en van jou alleen. Alhoewel er nu ook genoeg situaties bij mij opkomen waar we juist totaal geen zeggenschap over 'dat lijf' lijken te hebben. Wanneer ik pijn heb bijvoorbeeld, of verdriet. Wanneer ik BOOS BEN en de ander niet naar me kan luisteren omdat mijn boosheid te overweldigend is. Psychologen, psychiaters, filosofen en allerlei ander gespuis kunnen wel beweren dat het zus of zo werkt, en zelf begrijp ik ook wel hoe het ongeveer in elkaar zit, maar dat wil niet zeggen dat ik alles onder controle heb. Verre van juist. Ik beweer zelfs met mijn zweverigste facebook account: "Let go of control and be free!"
Ik ben net als jij. Als iemand iets zegt of doet dat me raakt, dan komt dat uiteraard door die ander, of door de situatie. Alleen is er bij mij (en bij jou misschien ook wel) de realisatie dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn emoties. Mijn emoties zijn een geautomatiseerde reactie, die - als ik het goed begrijp - een respons zijn op iets dat in mij zit. Typisch dat ik het vaak zo helder kan uitleggen, maar terwijl ik deze woorden typ, merk ik dat het een onsamenhangend en warrig verhaal aan het worden is. Soms werkt dat snappertje gewoon niet zoals je wilt op dat moment. Komt misschien omdat ik weer aan het afdwalen ben van waar ik het eigenlijk over wil hebben: gemeenschapszin.
Gister was het eerste kerstdag en normaal zou ik daar enorm veel moeite mee hebben. Jaren geleden toen ik nog in een gewoon rijtjeshuis woonde (bij mijn ouders thuis) was het een beladen toestand omdat het met kerst verplicht gezellig moest zijn. Waardoor dat kwam, waarom we daar aan meededen, wat dat veroorzaakte, vind ik nu even niet zo belangrijk; het is hoe ik het beleefde. Moeders die haar best deed om een lekker maal voor ons te koken, of gezellig gourmetten wat weer andere vormen van stress met zich meenam, het was eigenlijk nooit gezellig zoals ik zou willen.
Een maand of wat geleden was ik bij een soort van Rainbow Gathering. Ik zeg soort van, want origineel is het idee van zo'n gathering dat dit van volle maan tot volle maan is (ongeveer 30 dagen) maar deze keer was het een ruim weekend. Woensdag of donderdag waren de eerste deelnemers op het landgoed aangekomen en wij vrijdag (Benjamin en ik). Ik was vereerd dat ik hier voor uitgenodigd was, want het is best wel een besloten club. En met goede reden waarschijnlijk, want dit is niet voor iedereen. Aan zo'n gathering zitten nogal wat regels verbonden. Hard nodig, daar er soms tot wel duizend mensen bij elkaar kwamen. En dat gewoon buiten, ergens in de natuur.
Deze keer waren we te gast bij iemand die aan de rand van een bosje woont, omringt door weilanden en boerderijen, met zelf een mooi stukje grond. Bij binnenkomst door het hek, liep je over een kronkel paadje langs de moestuin: een prachtige wildernis die totaal niet lijkt op de traditionele rijtjes groenten die je op de volkstuinen vindt. Compleet met fruitbomen en struiken, en rechts het kippenhok. Genoeg eten het hele jaar door.
Naast het kampvuur stond een enorme tipi. Ik had heel graag nu hier een foto bijgevoegd maar voelde me niet vrij om zo maar foto's te maken daar, vanwege die regels, die ik natuurlijk weer niet zo goed begreep, maar er ook niet tegen in wou gaan. Ik kan misschien volstaan door te zeggen dat dat ding zo groot was, dat we er met z'n allen in konden zitten, rondom een klein vuurtje. Dit was de centrale ruimte waar je binnen kon zitten, de echte centrale ruimte was buiten rondom het kampvuur waar we tot laat in de avond kastanjes poften.
Bizar hoe gezellig ik het kan hebben met mensen die ik nog nooit eerder ontmoet heb, en hoe ongemakkelijk ik me kan voelen bij mensen die ik al jaren lang ken. Of familie die je denken te kennen, of ook weer niet, omdat zij ook wel begrijpen dat ik 'anders' ben. Volgens het laatste onderzoek bij PsyQ is er niks mis met mij. Althans, ze hebben geen persoonlijkheidsstoornis kunnen constateren. Volgens het rapport, waar ik niet om gevraagd had. Ik heb duidelijk, meerdere keren helder uitgelegd en verwoord, dat ik een diagnose wou. "We hebben niet op autisme getest", zei ze, de persoon die al 10 jaar in het vak zit, en de teleurstelling van mijn gezicht zag druipen.
Dus ja, wat is gemeenschapszin, of wat betekent het als je nergens bij hoort? Voor mij betekent het, dat ik mijn 'thuis' nog niet gevonden heb. Vandaar mijn profiel leus op mijn andere facebook account: "Onderweg naar thuis" wat ook de ondertitel is van mijn 2e boek. Ik ben onderweg, maar ben er nog niet. Ik zou zeggen, gezellig kerstfeest. Waarschijnlijk bij je 2e familie, want op 1e kerstdag ben je bij de mensen die het allerbelangrijkst voor je zijn, toch? Ik was alleen, en vond dat prima. Heb me vermaakt met het schrijven van deze 2 kerstblog berichten. Voor mij bestaat kerst niet meer. Tot ik mijn 'thuis' gevonden heb wellicht. Of gewoon nooit meer, want eigenlijk kan het me geen reet boeien wat voor dag het is. Gezelligheid kent geen tijd.
vervolg: jeuk!
Comments
Post a Comment