en we zijn weer terug bij af
Tja, en wat doe je dan?
Een jaar geleden verhuisde ik naar Bussum om daar aan een nieuw leven te beginnen. Nou nieuw is het zeker, want voor ik verhuisde woonde ik in totale weelde tov mijn situatie nu. Ik had m'n eigen woning, alle rekeningen werden betaald door de staat, en ook al voelde ik me een hoopje ellende, omdat er totaal geen progressie leek te zitten in mijn ontwikkeling, had ik eigenlijk niks te klagen.
Ik wil al heel lang mijn eigen bedrijf, zodat ik niet meer afhankelijk ben van uitkering en zo, maar daar komt zo veel bij kijken en waarschijnlijk trek ik dat niet. Althans, dat weet ik niet, want al 24 jaar roerde ik in dezelfde pap. Het zou zo maar kunnen dat wanneer ik de stoute schoenen aantrek, ik het allemaal wel geregeld krijg. Belastingen en dat soort dingen kan je door een accountant laten doen. Maar alleen het idee al, is me te veel.
Ik wou dus al heel lang iets anders. Die uitkering was lekker veilig, maar ook als een gevangenis. Ze lieten me redelijk met rust, waardoor ik aan mijn eigen zelfontwikkeling kon werken. Ik volgde allerlei cursussen, gaf wat ik daar leerde weer door aan de mensen om me heen, en zo dobberde ik een beetje op die grote eenzame oceaan van mijn ziel.
Die stoute schoenen durfde ik dus ineens aan te trekken toen we met het Bentinho clubje - waar ik ruim een jaar wekelijkse ontmoetingen mee had in Amsterdam eo - de mogelijkheid kregen aangeboden om in een oud klooster in te trekken in Bussum. Dáár zou mijn nieuwe leven gaan beginnen. Eindelijk was het zo ver! Woohoo!!! Ik was in opperste staat en kon de hele wereld aan. Althans, dat denk je dan als je in een manie zit. En ik niet alleen. Een stuk of 30 anderen besloten ook dit avontuur aan te gaan. Geen idee wat ze stond te wachten.
Nu een jaar later probeer ik mijn weg terug te vinden. De eerste van oktober vertrok ik met een auto vol met spullen uit Bussum, samen met Roald op avontuur. Er was geen weg terug meer en dat wou ik ook niet. In Capelle had ik afstand moeten doen van mijn uitkering en dus mijn huis. En in het klooster had een klein clubje besloten dat ze zonder ons verder gingen. En omdat we een flutcontract getekend hadden (in het volle vertrouwen dat dit allemaal goed zou komen) hadden we geen poot om op te staan. Ik ben soms nog wel eens benieuwd wat er nou gebeurd was als we gewoon met z'n allen waren gebleven. Wij waren immers in de meerderheid. Maar goed, achteraf kijk je een kont in z'n koe =P
Tot aan de winter was het nog wel een leuk avontuur. Ik verkondigde het verhaal dat ik een boek aan het schrijven ben, en gebruikte dat als basis van de leugen die ik mezelf voorhield. Het was weer zo'n prachtig plan, zoals ik zo veel plannen heb al heel mijn leven. Dat boek werd een blog, dit blog. En dit blog werd ik zat, omdat het bij lange na niet aan mijn verwachtingen voldeed. Verwachtingen die ik zelf geschapen had, want hoe schrijf je eigenlijk een boek? Ik ben zelf niet zo'n lezer, dus heb eigenlijk weinig ervaring met boeken. Ben meer van de film.
Dus zo ging ik live op Facebook. Eerst een beetje proberen en toen een dagelijkse show. Ik nam soms zelfs wel 2 of 3 videos op per dag. Een hele prestatie voor iemand zoals ik. En dat is dus zo moeilijk uit te leggen aan mensen. Ik lijk tot zo veel in staat te zijn. Ik lijk enorm veel potentie te hebben. Ik krijg dat al heel mijn leven te horen. Maar wat heb je aan potentie als het er niet uit komt. Als het niet in klinkende munt wordt omgezet, betekent potentie in deze wereld helemaal niks. Je koopt er niks voor. Probeer maar eens bij de kassa van de supermarkt af te rekenen met geld dat je misschien binnenkort hebt.
Want potentie betekent dat er eerst nog heel wat moet gebeuren voordat het tot manifestatie is geworden. En dat is dus waar het bij mij steeds misloopt. Geen geduld, faalangst, de lat veel te hoog leggen, zelf sabotage, perfectionisme, HSP - de ingrediënten van een overheerlijk manisch depressief soepje. Eet smakelijk.
En nu heb ik al maanden de ene tegenslag na de andere. Ik verblijf tijdelijk op adressen waar ik me nooit echt welkom voel, omdat het altijd onder voorwaarden is. Mensen staan er gewoon niet voor open om hun thuis met je te delen. Zelfs mijn ouders niet. Die willen op den duur ook HUN huis weer terug. Ik zit momenteel in de onmogelijke situatie dat ik hier weg moet, maar nergens naar toe kan. Althans zo lijkt het.
Er zijn zat plekken waar ik heen kan. Maar dan slaat het minderwaardigheidscomplex toe. Ik kan dat allemaal niet: work-away, eco-dorp, pluk-rijp - werken voor je geld, of voor kost en inwoning. Tuurlijk, als het echt zou moeten wel, maar gewoon weer een uitkering aanvragen leek veel makkelijker.
Nou daar heb ik me lelijk in vergist. In Bussum lukte het niet omdat ik niet bij mijn post kon (wat ook niet helemaal waar is). Daar stuurde ze me naar Hilversum omdat ze in Bussum geen daklozen opvang hebben. Achteraf blijkt dit dus bullshit te zijn. Ze hadden me daar een briefadres kunnen aanbieden. In Hilversum werd ik weggestuurd (net als in Bussum, Utrecht en Zeist) met de smoes dat ik niet genoeg binding had met de regio. Een oud criterium wat al lang niet meer van toepassing is. Den Haag heeft bepaald dat je naar de gemeente moet, waar je de meeste kans maakt. En dat maakt in mijn geval dus niet uit. Het zijn zowiezo allemaal hele rare regels. Als Nederlands staatsburgen zou je toch gewoon recht moeten hebben op een dak boven je hoofd en wat te eten!? Hallo! Ik ben Nederlander! Dit is toch ONS land!?!?!?!?
En nu ben ik dus in Rotterdam. Werd ik naar de nachtopvang gestuurd, en moest daar verplicht verblijven, om te bewijzen dat ik dakloos IN Rotterdam ben. Ja, want anders zou het kunnen zijn dat je fraudeert en gewoon bij je vriendin woont (als voordeurdeler wordt je gekort en betaal je meer belasting, of zo). Nou meneer, ik slaap in mijn auto en logeer af en toe bij een paar vriendelijke mensen. Pas maanden later kreeg ik te horen dat een bankslaapadres dus ook een mogelijkheid is.
Ik kan dus niet in de nachtopvang slapen, omdat ik er geen oog dicht doe. Ja, ik kan wel bij Havenzicht op zo'n stapelbed gaan liggen, met 11 ruftende stinkende snurkende wildvreemde mannen, wachten tot ik in slaap val. En ik heb het zeker wel geprobeerd. Een week lang met een oorontsteking waardoor ik aan één kant toch niks hoorde, dus sliep ik op mijn andere oor. Daarna kon ik even uitzieken bij een vriendin op wiens huis ik mocht passen in haar afwezigheid. Maar dat was niet in Rotterdam en moest ik zo snel mogelijk weer terug naar Havenzicht. Ik zakte heel rap in een depressie, stond op het punt me bij de BAVO te melden, maar hoorde dat het daar ook vol zit.
Dat bankslaapadres leek dus de oplossing te zijn. Bij een vriend in Zevenkamp mocht ik mijn matras in de kleding kamer leggen. Eigenlijk dus een soort walk-in closet. Super deluxe, hahaha. In de weekenden bij mijn ouders als zij naar de boot zijn (soort van drijvende camping) en als noodvoorziening nog een adres achter de hand bij een vriendin en haar gezin.
Oké en dan nu to-the-point. Ik had gister een afspraak met Patricia van CVD om een overzicht te maken van mijn financiële schulden. Kom ik op Havenzicht en maak mijn post open. Blijkt er een afwijzingsbrief tussen te zitten, dat ik geen uitkering krijg omdat ik niet in Rotterdam woon. Zo staat het er letterlijk! Hij bedoeld waarschijnlijk dat ik niet aantoonbaar in Rotterdam verblijf, wat al een omstreden conclusie is. Maar later hoorde ik dus van Patricia, dat ze dat bankslaapadres eerst moeten goedkeuren ofzo. Ik word gek van al die regeltjes, formuliertjes met belachelijke vragen, en dingen die ze me niet vertellen of uitleggen! AAAAAAAAaaaaaargggghhhhhh...
De rest van de dag spookten er dus allerlei waanzinnige gedachten door mijn hoofd. Afscheidsbrieven, of gewoon in m'n auto stappen en vertrekken. Of: ik ga die gozer opzoeken en z'n gezin bedreigen, heeft ie wel door wat ie veroorzaakt hiermee, en ga zo maar door. Gelukkig geloof ik niet meer in mijn gedachtes, ik weet dat ze alleen maar waarheid worden als ik er ook naar handel. Het zijn 'loze gedachtes', maar daarom niet minder aannemelijk, pijnlijk of frustrerend. Ik ging weer door diepe dalen en het is een wonder dat ik nog kon slapen vannacht.
Vanmorgen belde Dwight van CVD. Had van Patricia een mail gekregen en meteen Mustaphaoui een mail gestuurd om tekst en uitleg te vragen. Ik ga zo zelf even bellen, maar weet het antwoord al. Hij heeft gewoon z'n werk gedaan en slaapt vanavond heerlijk. Patricia is aan het kijken of er een alternatief is. En Dwight was enigszins ongerust, en zei zoiets als "beter ben je dan toch in de opvang, met mensen om je heen". Nah! Ik ken mezelf. Ik weet van die rare suïcidale gedachten, maar weet ook dat het zo ver niet zo snel komt, omdat ik juist door mijn lafheid / onvermogen te handelen dit soort shit meemaak. Een ander was gewoon gaan werken, of had er achteraan gezeten als een bezetenen omdat de bankrekening leeg is en de maag gevuld moet worden.
Ik blijf er redelijk relax onder. Mede dankzij de teachings van Bentinho, Mooji, Kryon, en de video's van Lorie Ladd en Namaste Today. Zij laten me zien hoe de wereld echt in elkaar zit. Alleen zijn zij allemaal ver hun tijd vooruit en zijn wij - ontwaakten - vooral op elkaar aangewezen maar nog te dun verspreidt over de wereld. Ben benieuwd waar dit nou weer toe lijdt allemaal...
blog vervolgt hier
Ik was nog wat verder aan het lezen online en kwam dit allemaal tegen. Ik ga maar eens een open sollicitatie schrijven, naar Platform31 bijvoorbeeld: bankslaper zoekt baan
https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/09/college-rotterdam-faalt-bij-opvang-en-hulp-daklozen-a1602457
https://www.platform31.nl/nieuws/bankslapers-in-rotterdam
https://www.platform31.nl/publicaties/aan-de-slag-met-flexwonen
"persoonlijke begeleiding dakloze jongeren: de toeleider Voor veel jongeren die door COJ worden toegelaten tot de keten, wijst de Wmo-adviseur tijdens de intake ook een zogeheten ‘toeleider’ toe aan de jongere. Een toeleider is een vaste begeleider die praktische ondersteuning biedt in de startfase van het Wmo-arrangement. Toeleiding wordt in Rotterdam verzorgd door de zorgaanbieders Antes en Enver. De toeleider werkt outreachend: hij zoekt de jongere op straat op, op het bankslaapadres en/of in de crisisnachtopvang. In een periode van meestal drie maanden helpt deze professional de jongere om zorgverzekering, inkomen, postadres op orde te krijgen en schulden in kaart te brengen. Ook probeert de toeleider in beeld te krijgen welke psychische en/of verslavingsproblemen er spelen en eerste hulp aan te bieden. Hij of zij geeft deze casusinformatie ook in bij de professional van de zorgaanbieder die de vraagverheldering doet. De toeleider zorgt er met andere woorden voor dat de jongere ‘landt’ in de keten. In de eerste tien maanden van 2017 werd voor 343 jongeren toeleiding ingezet. Dit is ongeveer voor de helft van de jongeren die in die periode door COJ werden toegelaten tot de keten."
bron: https://rekenkamer.rotterdam.nl/app/uploads/2018/05/R.O.17.01-rapport-niet-thuis-geven.pdf
Een jaar geleden verhuisde ik naar Bussum om daar aan een nieuw leven te beginnen. Nou nieuw is het zeker, want voor ik verhuisde woonde ik in totale weelde tov mijn situatie nu. Ik had m'n eigen woning, alle rekeningen werden betaald door de staat, en ook al voelde ik me een hoopje ellende, omdat er totaal geen progressie leek te zitten in mijn ontwikkeling, had ik eigenlijk niks te klagen.
Ik wil al heel lang mijn eigen bedrijf, zodat ik niet meer afhankelijk ben van uitkering en zo, maar daar komt zo veel bij kijken en waarschijnlijk trek ik dat niet. Althans, dat weet ik niet, want al 24 jaar roerde ik in dezelfde pap. Het zou zo maar kunnen dat wanneer ik de stoute schoenen aantrek, ik het allemaal wel geregeld krijg. Belastingen en dat soort dingen kan je door een accountant laten doen. Maar alleen het idee al, is me te veel.
Ik wou dus al heel lang iets anders. Die uitkering was lekker veilig, maar ook als een gevangenis. Ze lieten me redelijk met rust, waardoor ik aan mijn eigen zelfontwikkeling kon werken. Ik volgde allerlei cursussen, gaf wat ik daar leerde weer door aan de mensen om me heen, en zo dobberde ik een beetje op die grote eenzame oceaan van mijn ziel.
Die stoute schoenen durfde ik dus ineens aan te trekken toen we met het Bentinho clubje - waar ik ruim een jaar wekelijkse ontmoetingen mee had in Amsterdam eo - de mogelijkheid kregen aangeboden om in een oud klooster in te trekken in Bussum. Dáár zou mijn nieuwe leven gaan beginnen. Eindelijk was het zo ver! Woohoo!!! Ik was in opperste staat en kon de hele wereld aan. Althans, dat denk je dan als je in een manie zit. En ik niet alleen. Een stuk of 30 anderen besloten ook dit avontuur aan te gaan. Geen idee wat ze stond te wachten.
Nu een jaar later probeer ik mijn weg terug te vinden. De eerste van oktober vertrok ik met een auto vol met spullen uit Bussum, samen met Roald op avontuur. Er was geen weg terug meer en dat wou ik ook niet. In Capelle had ik afstand moeten doen van mijn uitkering en dus mijn huis. En in het klooster had een klein clubje besloten dat ze zonder ons verder gingen. En omdat we een flutcontract getekend hadden (in het volle vertrouwen dat dit allemaal goed zou komen) hadden we geen poot om op te staan. Ik ben soms nog wel eens benieuwd wat er nou gebeurd was als we gewoon met z'n allen waren gebleven. Wij waren immers in de meerderheid. Maar goed, achteraf kijk je een kont in z'n koe =P
Tot aan de winter was het nog wel een leuk avontuur. Ik verkondigde het verhaal dat ik een boek aan het schrijven ben, en gebruikte dat als basis van de leugen die ik mezelf voorhield. Het was weer zo'n prachtig plan, zoals ik zo veel plannen heb al heel mijn leven. Dat boek werd een blog, dit blog. En dit blog werd ik zat, omdat het bij lange na niet aan mijn verwachtingen voldeed. Verwachtingen die ik zelf geschapen had, want hoe schrijf je eigenlijk een boek? Ik ben zelf niet zo'n lezer, dus heb eigenlijk weinig ervaring met boeken. Ben meer van de film.
Dus zo ging ik live op Facebook. Eerst een beetje proberen en toen een dagelijkse show. Ik nam soms zelfs wel 2 of 3 videos op per dag. Een hele prestatie voor iemand zoals ik. En dat is dus zo moeilijk uit te leggen aan mensen. Ik lijk tot zo veel in staat te zijn. Ik lijk enorm veel potentie te hebben. Ik krijg dat al heel mijn leven te horen. Maar wat heb je aan potentie als het er niet uit komt. Als het niet in klinkende munt wordt omgezet, betekent potentie in deze wereld helemaal niks. Je koopt er niks voor. Probeer maar eens bij de kassa van de supermarkt af te rekenen met geld dat je misschien binnenkort hebt.
Want potentie betekent dat er eerst nog heel wat moet gebeuren voordat het tot manifestatie is geworden. En dat is dus waar het bij mij steeds misloopt. Geen geduld, faalangst, de lat veel te hoog leggen, zelf sabotage, perfectionisme, HSP - de ingrediënten van een overheerlijk manisch depressief soepje. Eet smakelijk.
En nu heb ik al maanden de ene tegenslag na de andere. Ik verblijf tijdelijk op adressen waar ik me nooit echt welkom voel, omdat het altijd onder voorwaarden is. Mensen staan er gewoon niet voor open om hun thuis met je te delen. Zelfs mijn ouders niet. Die willen op den duur ook HUN huis weer terug. Ik zit momenteel in de onmogelijke situatie dat ik hier weg moet, maar nergens naar toe kan. Althans zo lijkt het.
Er zijn zat plekken waar ik heen kan. Maar dan slaat het minderwaardigheidscomplex toe. Ik kan dat allemaal niet: work-away, eco-dorp, pluk-rijp - werken voor je geld, of voor kost en inwoning. Tuurlijk, als het echt zou moeten wel, maar gewoon weer een uitkering aanvragen leek veel makkelijker.
Nou daar heb ik me lelijk in vergist. In Bussum lukte het niet omdat ik niet bij mijn post kon (wat ook niet helemaal waar is). Daar stuurde ze me naar Hilversum omdat ze in Bussum geen daklozen opvang hebben. Achteraf blijkt dit dus bullshit te zijn. Ze hadden me daar een briefadres kunnen aanbieden. In Hilversum werd ik weggestuurd (net als in Bussum, Utrecht en Zeist) met de smoes dat ik niet genoeg binding had met de regio. Een oud criterium wat al lang niet meer van toepassing is. Den Haag heeft bepaald dat je naar de gemeente moet, waar je de meeste kans maakt. En dat maakt in mijn geval dus niet uit. Het zijn zowiezo allemaal hele rare regels. Als Nederlands staatsburgen zou je toch gewoon recht moeten hebben op een dak boven je hoofd en wat te eten!? Hallo! Ik ben Nederlander! Dit is toch ONS land!?!?!?!?
En nu ben ik dus in Rotterdam. Werd ik naar de nachtopvang gestuurd, en moest daar verplicht verblijven, om te bewijzen dat ik dakloos IN Rotterdam ben. Ja, want anders zou het kunnen zijn dat je fraudeert en gewoon bij je vriendin woont (als voordeurdeler wordt je gekort en betaal je meer belasting, of zo). Nou meneer, ik slaap in mijn auto en logeer af en toe bij een paar vriendelijke mensen. Pas maanden later kreeg ik te horen dat een bankslaapadres dus ook een mogelijkheid is.
Ik kan dus niet in de nachtopvang slapen, omdat ik er geen oog dicht doe. Ja, ik kan wel bij Havenzicht op zo'n stapelbed gaan liggen, met 11 ruftende stinkende snurkende wildvreemde mannen, wachten tot ik in slaap val. En ik heb het zeker wel geprobeerd. Een week lang met een oorontsteking waardoor ik aan één kant toch niks hoorde, dus sliep ik op mijn andere oor. Daarna kon ik even uitzieken bij een vriendin op wiens huis ik mocht passen in haar afwezigheid. Maar dat was niet in Rotterdam en moest ik zo snel mogelijk weer terug naar Havenzicht. Ik zakte heel rap in een depressie, stond op het punt me bij de BAVO te melden, maar hoorde dat het daar ook vol zit.
Dat bankslaapadres leek dus de oplossing te zijn. Bij een vriend in Zevenkamp mocht ik mijn matras in de kleding kamer leggen. Eigenlijk dus een soort walk-in closet. Super deluxe, hahaha. In de weekenden bij mijn ouders als zij naar de boot zijn (soort van drijvende camping) en als noodvoorziening nog een adres achter de hand bij een vriendin en haar gezin.
Oké en dan nu to-the-point. Ik had gister een afspraak met Patricia van CVD om een overzicht te maken van mijn financiële schulden. Kom ik op Havenzicht en maak mijn post open. Blijkt er een afwijzingsbrief tussen te zitten, dat ik geen uitkering krijg omdat ik niet in Rotterdam woon. Zo staat het er letterlijk! Hij bedoeld waarschijnlijk dat ik niet aantoonbaar in Rotterdam verblijf, wat al een omstreden conclusie is. Maar later hoorde ik dus van Patricia, dat ze dat bankslaapadres eerst moeten goedkeuren ofzo. Ik word gek van al die regeltjes, formuliertjes met belachelijke vragen, en dingen die ze me niet vertellen of uitleggen! AAAAAAAAaaaaaargggghhhhhh...
De rest van de dag spookten er dus allerlei waanzinnige gedachten door mijn hoofd. Afscheidsbrieven, of gewoon in m'n auto stappen en vertrekken. Of: ik ga die gozer opzoeken en z'n gezin bedreigen, heeft ie wel door wat ie veroorzaakt hiermee, en ga zo maar door. Gelukkig geloof ik niet meer in mijn gedachtes, ik weet dat ze alleen maar waarheid worden als ik er ook naar handel. Het zijn 'loze gedachtes', maar daarom niet minder aannemelijk, pijnlijk of frustrerend. Ik ging weer door diepe dalen en het is een wonder dat ik nog kon slapen vannacht.
Vanmorgen belde Dwight van CVD. Had van Patricia een mail gekregen en meteen Mustaphaoui een mail gestuurd om tekst en uitleg te vragen. Ik ga zo zelf even bellen, maar weet het antwoord al. Hij heeft gewoon z'n werk gedaan en slaapt vanavond heerlijk. Patricia is aan het kijken of er een alternatief is. En Dwight was enigszins ongerust, en zei zoiets als "beter ben je dan toch in de opvang, met mensen om je heen". Nah! Ik ken mezelf. Ik weet van die rare suïcidale gedachten, maar weet ook dat het zo ver niet zo snel komt, omdat ik juist door mijn lafheid / onvermogen te handelen dit soort shit meemaak. Een ander was gewoon gaan werken, of had er achteraan gezeten als een bezetenen omdat de bankrekening leeg is en de maag gevuld moet worden.
Ik blijf er redelijk relax onder. Mede dankzij de teachings van Bentinho, Mooji, Kryon, en de video's van Lorie Ladd en Namaste Today. Zij laten me zien hoe de wereld echt in elkaar zit. Alleen zijn zij allemaal ver hun tijd vooruit en zijn wij - ontwaakten - vooral op elkaar aangewezen maar nog te dun verspreidt over de wereld. Ben benieuwd waar dit nou weer toe lijdt allemaal...
blog vervolgt hier
Ik was nog wat verder aan het lezen online en kwam dit allemaal tegen. Ik ga maar eens een open sollicitatie schrijven, naar Platform31 bijvoorbeeld: bankslaper zoekt baan
https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/09/college-rotterdam-faalt-bij-opvang-en-hulp-daklozen-a1602457
https://www.platform31.nl/nieuws/bankslapers-in-rotterdam
https://www.platform31.nl/publicaties/aan-de-slag-met-flexwonen
"persoonlijke begeleiding dakloze jongeren: de toeleider Voor veel jongeren die door COJ worden toegelaten tot de keten, wijst de Wmo-adviseur tijdens de intake ook een zogeheten ‘toeleider’ toe aan de jongere. Een toeleider is een vaste begeleider die praktische ondersteuning biedt in de startfase van het Wmo-arrangement. Toeleiding wordt in Rotterdam verzorgd door de zorgaanbieders Antes en Enver. De toeleider werkt outreachend: hij zoekt de jongere op straat op, op het bankslaapadres en/of in de crisisnachtopvang. In een periode van meestal drie maanden helpt deze professional de jongere om zorgverzekering, inkomen, postadres op orde te krijgen en schulden in kaart te brengen. Ook probeert de toeleider in beeld te krijgen welke psychische en/of verslavingsproblemen er spelen en eerste hulp aan te bieden. Hij of zij geeft deze casusinformatie ook in bij de professional van de zorgaanbieder die de vraagverheldering doet. De toeleider zorgt er met andere woorden voor dat de jongere ‘landt’ in de keten. In de eerste tien maanden van 2017 werd voor 343 jongeren toeleiding ingezet. Dit is ongeveer voor de helft van de jongeren die in die periode door COJ werden toegelaten tot de keten."
bron: https://rekenkamer.rotterdam.nl/app/uploads/2018/05/R.O.17.01-rapport-niet-thuis-geven.pdf
Comments
Post a Comment