het eerste hoofdstuk
Waarschijnlijk gaat het boek openen met: "Had ik maar...", want had ik maar meer geschreven op en over de momenten zelf! Nu achteraf schrijvende over mijn avonturen is toch anders. Al het beleefde is inmiddels al lang door het contemplatie systeem tot hapklare brokken verwerkt, die lang niet zo intens en zwaar voelen als toen ik er midden in zat. Maar ja schrijven is niet het eerste wat in me op kwam als ik weer eens in een dikke suïcidale depressie zat. Dan wou ik gewoon dood zodat de diepgewortelde zielenpijn op zou houden. Ik was er klaar mee, deze shit!
En waar ik dan klaar mee was, weet ik niet eens meer. De mind verzint zulke belachelijke doomscenarios, daar kan ik - ook al ben ik nog zo'n fantast - nu echt niet meer bij met m'n hoofd. Wat een debiele dingen bedenkt dat ego soms. En dat alleen maar om te bewijzen dat het bestaat!? Daar kwam ik dus steeds sneller achter: het ego is bang te verdwijnen. Zeker wanneer je met Zelf-Realisatie bezig bent. Wanneer je in gaat zien, dat je niet de persoon bent; je neemt de persoon waar. En zelfs de waarnemer van die persoon ben je niet, want ook dat neem je waar. Dus moet jij wel iets zijn dat nog voor al die waarnemingen bestaat. Of zoals ik het noem: jij bent degene die van buiten de kijkdoos naar binnen kijkt in deze wereld.
Er zijn er bij, die zelfs beweren dat je ook die waarnemer niet bent, omdat die namelijk nog een vorm heeft, substantie, bestaan. Jij bent datgene wat voor alles bestaat bestaat, vormloos en zonder dat het bestaat, dus. Conceptueel begrijp ik em wel, maar echt snappen doe ik het niet. Ik heb dat nog niet (in deze vorm, als mens) beleefd en dus is het voor mij nog slechts een concept: para brahman. Neemt niet weg dat ik er graag contact mee zou maken, alleen maar uit de ijdele hoop dat het bestaan hier op Aarde dan wellicht een stukje dragelijker zou lijken. Geen idee of dat ook werkelijk zo is, want in die Zelf-realisatie wereld beweren ze dat JIJ deze werkelijkheid gemanifesteerd hebt. Jij BENT die werkelijkheid. Maar eigenlijk dus niet, want dit is allemaal slechts een illusie... Ja, nou, je kan me wat! Die shit waar ik doorheen ging was zo echt als het maar kan, hahaha.
Prachtig materiaal om nu achteraf over te schrijven.
Hoe het verder met me gaat?
Tja, mooi gesprek gehad met iemand bij Zilveren Kruis. Persoonlijk! Dat maak je niet vaak meer mee, of juist steeds vaker. Althans, ik wel. Maar dat heeft ook met mijn eigen openheid te maken. Ik behandel iedereen als gelijke, als mensen. En ontmoet daardoor de mens in mijn medemens.
Dankjewel Ineke. Het ga je goed!
van boosheid naar broosheid
En waar ik dan klaar mee was, weet ik niet eens meer. De mind verzint zulke belachelijke doomscenarios, daar kan ik - ook al ben ik nog zo'n fantast - nu echt niet meer bij met m'n hoofd. Wat een debiele dingen bedenkt dat ego soms. En dat alleen maar om te bewijzen dat het bestaat!? Daar kwam ik dus steeds sneller achter: het ego is bang te verdwijnen. Zeker wanneer je met Zelf-Realisatie bezig bent. Wanneer je in gaat zien, dat je niet de persoon bent; je neemt de persoon waar. En zelfs de waarnemer van die persoon ben je niet, want ook dat neem je waar. Dus moet jij wel iets zijn dat nog voor al die waarnemingen bestaat. Of zoals ik het noem: jij bent degene die van buiten de kijkdoos naar binnen kijkt in deze wereld.
Er zijn er bij, die zelfs beweren dat je ook die waarnemer niet bent, omdat die namelijk nog een vorm heeft, substantie, bestaan. Jij bent datgene wat voor alles bestaat bestaat, vormloos en zonder dat het bestaat, dus. Conceptueel begrijp ik em wel, maar echt snappen doe ik het niet. Ik heb dat nog niet (in deze vorm, als mens) beleefd en dus is het voor mij nog slechts een concept: para brahman. Neemt niet weg dat ik er graag contact mee zou maken, alleen maar uit de ijdele hoop dat het bestaan hier op Aarde dan wellicht een stukje dragelijker zou lijken. Geen idee of dat ook werkelijk zo is, want in die Zelf-realisatie wereld beweren ze dat JIJ deze werkelijkheid gemanifesteerd hebt. Jij BENT die werkelijkheid. Maar eigenlijk dus niet, want dit is allemaal slechts een illusie... Ja, nou, je kan me wat! Die shit waar ik doorheen ging was zo echt als het maar kan, hahaha.
Prachtig materiaal om nu achteraf over te schrijven.
Hoe het verder met me gaat?
Tja, mooi gesprek gehad met iemand bij Zilveren Kruis. Persoonlijk! Dat maak je niet vaak meer mee, of juist steeds vaker. Althans, ik wel. Maar dat heeft ook met mijn eigen openheid te maken. Ik behandel iedereen als gelijke, als mensen. En ontmoet daardoor de mens in mijn medemens.
Dankjewel Ineke. Het ga je goed!
van boosheid naar broosheid
Comments
Post a Comment