boek > blog > vlog > FB live > korte verhalen
Inmiddels een paar jaar geleden begon ik met het schrijven van een boek. Ik wist nog niet waar over maar vond dat ik maar gewoon moest beginnen ergens. Ik maakte op dat moment wel heel bijzondere dingen mee, omdat ik de moed had gevonden om knopen door te hakken. Ik ben daar normaal geen ster in omdat ik het doodeng vind, vooral vanwege de onomkeerbaarheid van sommige beslissingen.
Terugkomen op een besluit moet wat mij betreft altijd kunnen, al vind ik het zelf ook heel vervelend als ik iets af heb gesproken met iemand, maar die het dan laat afweten, op het laatste moment, of ter plekke aangekomen, "pff, doe ik daar al die moeite voor". Pas geleden nog, toen iemand mij belde en een soort noodkreet slaakte, althans, zo vatte ik het op. Ik schoot in mijn redders pak, sprong in de auto en schoof mijn eigen agenda aan de kant. Althans, dat dacht ik, want een redder doet niets voor niks. Dus toen ik op plaats van bestemming iemand vond die helemaal niet in nood bleek te verkeren en mij eigenlijk behoorlijk links liet liggen, kwam het slachtoffer in mij naar voren, en werd mij (vanuit Hoger Zelf perspectief) duidelijk hoe mij ego delen (deelpersoonlijkheden) weer een loopje hadden genomen met me. Prachtig hoe dat nog steeds feilloos werkt, die oude programma's. Maar leuk vond ik het op dat moment allerminst. Ik ben boos weggegaan, heb een teleurgesteld berichtje gestuurd later, en een even teleurstellend antwoord gekregen. Nadat ik het helemaal had losgelaten, kwam van haar een soort uitleg. Ik heb nog niet gereageerd. Soms is het beter dingen even te laten sudderen of sussen.
Maar goed, ik had dus wat knopen doorgehakt: een auto gekocht, een ticket voor een 6 daagse retreat (die ik normaal gesproken nooit had kunnen betalen) en ben uiteindelijk zelfs gaan verhuizen. Poeh hé, moest niet gekker worden. Jeroen uit z'n veilige schulp??? WTF is er aan de hand???
Nou niks eigenlijk. Ik was het kennelijk zat om altijd maar het slachtoffer te spelen (en dat dan weer totaal te ontkennen en de hele wereld de schuld te geven). Zat al sinds 1994 in de uitkering, woonde al sinds mijn 6e in Capelle, en toen al weer 11 jaar in Centraal Wonen. De soos (Sociale Dienst) had me aan een coach geholpen, en die op zijn beurt aan een coach opleiding. Life coaching, helemaal hip, en alles werd betaald. Wow! Wat een mega kans om mijn leven weer op de rit te krijgen. Ik had er zelfs zo'n zin in dat ik tijdens die coach opleiding ook nog even Healing en Reading er naast ging doen, van mijn eigen geld.
Het kon niet op. Alles lukte! Nou ja, alles? Het ging best ok. Onderhuids was er natuurlijk van alles en nog wat gaande, waar ik toen weinig van bewust was. Ik wist het wel, maar wou het eigenlijk niet weten. Was gewoon zo lekker bezig, hup, doorgaan met die handel. Niet lullen maar poetsen. Niet zeuren! Gewoon doen!!! En zo was van het één het ander gekomen.
Begin 2018 verhuisde ik naar Bussum, ging met een experimentele groep Zelf-realisatie fanaten in een oud leegstaand klooster wonen. Tot december 2019, zo was ons beloofd. Drie maanden later stond ik al weer buiten, met een auto vol met spullen, op weg naar België, naar een soort noodoplossing, het avontuur tegemoet. Ik had werkelijk geen idee waar ik mee bezig was. Wat bezielde me? Waar was ik aan begonnen? Geen weg meer terug, dus ik moest wel vooruit.
Inmiddels anderhalf jaar later, van logeerplek naar logeerplek trekkend, langs eco-dorpen, woon/werk gemeenschappen en daklozen nachtopvang centrum, heb ik heel wat meegemaakt. Het is bijna gewoon geworden: geen huis hebben. Want wat ik bedoel is geen eigen huis hebben. Ik heb tot nu toe slechts een paar keer in mijn auto geslapen, en nooit uit nood, maar puur omdat ik even zin had om alleen te zijn, ofzo. Ik heb namelijk iedere keer wel weer een plekje bij iemand gevonden. Een bankslaapadres, bij mijn ouders in mijn oude kamertje, of bij een totaal onbekende een weekje op een tweetal kittens passen. Steeds was er wel iets dat zichzelf aanbod, of vond zelf iets als en wanneer het nodig was. Bijzonder toch, dat ik dit kan. Nooit gedacht, dat ik met mijn hooggevoeligheid, eigenaardigheden, soms totaal onaangepaste gedrag dus ook heel goed water bij de wijn kan doen, kennelijk (wat goed uitkomt want ik word tegenwoordig veel te snel dronken ;)
Dus dat boek, werd een blog, over Dynamisch Leven. Over mensen die ik bewonder in hoe ze zonder vaste verblijfplaats en zonder vaste baan, toch heel royaal in het leven staan. En toen kwam ik zelf in zo'n situatie terecht. Hoe perfect!? Dan kan ik mooi zelf ervaren hoe dat is en uit eigen ervaring schrijven. Maar bij mij ging het alleen allemaal niet zo makkelijk. Althans, dat is een verhaallijn, een perspectief. Ik zie ook wel hoe tof, vlotjes en vloeiend dit avontuur tot nu toe verloopt. Met de nodige "highs and lows", natuurlijk. Diepe dalen, waar ik op het punt stond het allemaal op te geven. En bovenaan de top, mij koning te rijk voelend. Het genot van manisch-depressief zijn. Ik zou er boeken vol over kunnen schrijven. Maar ja, zelfs een blog lukte nog maar net.
Telkens als ik aan iets begin, ben ik enorm enthousiast. Ik stort me er volledig in en ga er helemaal voor. Maar dan al snel (soms 10 seconden later, hahaha) sluipt de twijfel er in. Faalangst en dat soort shit. Ik worstel er al heel mijn leven mee, vecht er al jaren lang tegen. Maar het is een verloren zaak, van zo'n briljant ego als dat van mij kan je het gewoon niet winnen. De Perfectionist die onder één hoedje speelt met de Criticus, de Saboteur, de Rebel en andere dwarsliggers. Om (verborgen) kwetsbare kinddelen te beschermen. Die coach opleiding en boeken legde pijnlijk bloot wat er in de krochten van mijn ziel zich afspeelde aan trauma's en beheersingsdrama's. Heel veel van geleerd over me-zelf trouwens in die tijd. Dus absoluut de moeite waard.
In plaats van een boek was ik dus een blog aan het schrijven. Maar schrijven gaat zo sloom soms. Mijn vingers kunnen mijn gedachten niet bijhouden. Dus ging ik wat nieuws proberen: vloggen. Via Facebook Live, om te oefenen, want uiteindelijk wil(de) ik mijn eigen Youtube kanaal. Nou dat ging me goed af. Het is net als toneelspelen, maar dan zonder script, repetities en met mezelf in de hoofdrol, een solo rol in deze klucht, want die anderhalve kip die live zo af en toe eens meespeelde, kan of wil ik eigenlijk niet meetellen (alhoewel ik jullie uiteraard heel erg dankbaar ben, dat jullie er waren ;). Apart fenomeen, dat FB live. Zit je daar in je ééntje tegen een beeldschermpje te praten, waar dan af en toe informatie op verschijnt over wie er meekijken, wat dan valse info blijkt te zijn want 9 van de 10 keer was diegene allang weer vertrokken als ze uberhaupt al werkelijk keken. Foutje van FB, waar ze trouwens geen fuck aan doen, het zal ze een worst wezen...
Nou dat dus. En nu had ik laatst iets nieuws verzonnen: in tegenwoordige tijd schrijven. Dus niet achteraf een verslag. Maar dat jij dus terwijl je dit aan het lezen bent, het samen met mij meemaakt: De kittens zijn weer wakker en rennen wild achter elkaar aan. Zwiepende staarten. De één de ander nauwlettend in de gaten houden, klaar om hem te bespringen. "Hé, gotverredomme, niet in die plant!" Boos jaag ik em weg. En twee seconden later zit ie al weer in de pot te graven. Ik heb er m'n handen vol aan.
just do it
Terugkomen op een besluit moet wat mij betreft altijd kunnen, al vind ik het zelf ook heel vervelend als ik iets af heb gesproken met iemand, maar die het dan laat afweten, op het laatste moment, of ter plekke aangekomen, "pff, doe ik daar al die moeite voor". Pas geleden nog, toen iemand mij belde en een soort noodkreet slaakte, althans, zo vatte ik het op. Ik schoot in mijn redders pak, sprong in de auto en schoof mijn eigen agenda aan de kant. Althans, dat dacht ik, want een redder doet niets voor niks. Dus toen ik op plaats van bestemming iemand vond die helemaal niet in nood bleek te verkeren en mij eigenlijk behoorlijk links liet liggen, kwam het slachtoffer in mij naar voren, en werd mij (vanuit Hoger Zelf perspectief) duidelijk hoe mij ego delen (deelpersoonlijkheden) weer een loopje hadden genomen met me. Prachtig hoe dat nog steeds feilloos werkt, die oude programma's. Maar leuk vond ik het op dat moment allerminst. Ik ben boos weggegaan, heb een teleurgesteld berichtje gestuurd later, en een even teleurstellend antwoord gekregen. Nadat ik het helemaal had losgelaten, kwam van haar een soort uitleg. Ik heb nog niet gereageerd. Soms is het beter dingen even te laten sudderen of sussen.
Nou niks eigenlijk. Ik was het kennelijk zat om altijd maar het slachtoffer te spelen (en dat dan weer totaal te ontkennen en de hele wereld de schuld te geven). Zat al sinds 1994 in de uitkering, woonde al sinds mijn 6e in Capelle, en toen al weer 11 jaar in Centraal Wonen. De soos (Sociale Dienst) had me aan een coach geholpen, en die op zijn beurt aan een coach opleiding. Life coaching, helemaal hip, en alles werd betaald. Wow! Wat een mega kans om mijn leven weer op de rit te krijgen. Ik had er zelfs zo'n zin in dat ik tijdens die coach opleiding ook nog even Healing en Reading er naast ging doen, van mijn eigen geld.
Het kon niet op. Alles lukte! Nou ja, alles? Het ging best ok. Onderhuids was er natuurlijk van alles en nog wat gaande, waar ik toen weinig van bewust was. Ik wist het wel, maar wou het eigenlijk niet weten. Was gewoon zo lekker bezig, hup, doorgaan met die handel. Niet lullen maar poetsen. Niet zeuren! Gewoon doen!!! En zo was van het één het ander gekomen.
Begin 2018 verhuisde ik naar Bussum, ging met een experimentele groep Zelf-realisatie fanaten in een oud leegstaand klooster wonen. Tot december 2019, zo was ons beloofd. Drie maanden later stond ik al weer buiten, met een auto vol met spullen, op weg naar België, naar een soort noodoplossing, het avontuur tegemoet. Ik had werkelijk geen idee waar ik mee bezig was. Wat bezielde me? Waar was ik aan begonnen? Geen weg meer terug, dus ik moest wel vooruit.
Inmiddels anderhalf jaar later, van logeerplek naar logeerplek trekkend, langs eco-dorpen, woon/werk gemeenschappen en daklozen nachtopvang centrum, heb ik heel wat meegemaakt. Het is bijna gewoon geworden: geen huis hebben. Want wat ik bedoel is geen eigen huis hebben. Ik heb tot nu toe slechts een paar keer in mijn auto geslapen, en nooit uit nood, maar puur omdat ik even zin had om alleen te zijn, ofzo. Ik heb namelijk iedere keer wel weer een plekje bij iemand gevonden. Een bankslaapadres, bij mijn ouders in mijn oude kamertje, of bij een totaal onbekende een weekje op een tweetal kittens passen. Steeds was er wel iets dat zichzelf aanbod, of vond zelf iets als en wanneer het nodig was. Bijzonder toch, dat ik dit kan. Nooit gedacht, dat ik met mijn hooggevoeligheid, eigenaardigheden, soms totaal onaangepaste gedrag dus ook heel goed water bij de wijn kan doen, kennelijk (wat goed uitkomt want ik word tegenwoordig veel te snel dronken ;)
Dus dat boek, werd een blog, over Dynamisch Leven. Over mensen die ik bewonder in hoe ze zonder vaste verblijfplaats en zonder vaste baan, toch heel royaal in het leven staan. En toen kwam ik zelf in zo'n situatie terecht. Hoe perfect!? Dan kan ik mooi zelf ervaren hoe dat is en uit eigen ervaring schrijven. Maar bij mij ging het alleen allemaal niet zo makkelijk. Althans, dat is een verhaallijn, een perspectief. Ik zie ook wel hoe tof, vlotjes en vloeiend dit avontuur tot nu toe verloopt. Met de nodige "highs and lows", natuurlijk. Diepe dalen, waar ik op het punt stond het allemaal op te geven. En bovenaan de top, mij koning te rijk voelend. Het genot van manisch-depressief zijn. Ik zou er boeken vol over kunnen schrijven. Maar ja, zelfs een blog lukte nog maar net.
Telkens als ik aan iets begin, ben ik enorm enthousiast. Ik stort me er volledig in en ga er helemaal voor. Maar dan al snel (soms 10 seconden later, hahaha) sluipt de twijfel er in. Faalangst en dat soort shit. Ik worstel er al heel mijn leven mee, vecht er al jaren lang tegen. Maar het is een verloren zaak, van zo'n briljant ego als dat van mij kan je het gewoon niet winnen. De Perfectionist die onder één hoedje speelt met de Criticus, de Saboteur, de Rebel en andere dwarsliggers. Om (verborgen) kwetsbare kinddelen te beschermen. Die coach opleiding en boeken legde pijnlijk bloot wat er in de krochten van mijn ziel zich afspeelde aan trauma's en beheersingsdrama's. Heel veel van geleerd over me-zelf trouwens in die tijd. Dus absoluut de moeite waard.
In plaats van een boek was ik dus een blog aan het schrijven. Maar schrijven gaat zo sloom soms. Mijn vingers kunnen mijn gedachten niet bijhouden. Dus ging ik wat nieuws proberen: vloggen. Via Facebook Live, om te oefenen, want uiteindelijk wil(de) ik mijn eigen Youtube kanaal. Nou dat ging me goed af. Het is net als toneelspelen, maar dan zonder script, repetities en met mezelf in de hoofdrol, een solo rol in deze klucht, want die anderhalve kip die live zo af en toe eens meespeelde, kan of wil ik eigenlijk niet meetellen (alhoewel ik jullie uiteraard heel erg dankbaar ben, dat jullie er waren ;). Apart fenomeen, dat FB live. Zit je daar in je ééntje tegen een beeldschermpje te praten, waar dan af en toe informatie op verschijnt over wie er meekijken, wat dan valse info blijkt te zijn want 9 van de 10 keer was diegene allang weer vertrokken als ze uberhaupt al werkelijk keken. Foutje van FB, waar ze trouwens geen fuck aan doen, het zal ze een worst wezen...
Nou dat dus. En nu had ik laatst iets nieuws verzonnen: in tegenwoordige tijd schrijven. Dus niet achteraf een verslag. Maar dat jij dus terwijl je dit aan het lezen bent, het samen met mij meemaakt: De kittens zijn weer wakker en rennen wild achter elkaar aan. Zwiepende staarten. De één de ander nauwlettend in de gaten houden, klaar om hem te bespringen. "Hé, gotverredomme, niet in die plant!" Boos jaag ik em weg. En twee seconden later zit ie al weer in de pot te graven. Ik heb er m'n handen vol aan.
just do it
Comments
Post a Comment