wat een geweldig land
Wat begon als een jongensdroom leek uit de hand te lopen in een heuse nachtmerrie: dakloos zijn. Nadat we te horen hadden gekregen dat we niet langer welkom waren in het Klooster in Bussum, ben ik samen met een vriend op avontuur gegaan. Althans zo noemde ik het toen en wou daar keihard in geloven, maar ik ben eigenlijk helemaal niet zo goedgelovig. Roald vond het allemaal fantasties en transformeerde iedere tegenslag wonderbaarlijk tot slechts een kleine uitdaging. Ik was heel wat minder optimisties en als ik er aan terug denk krijg ik al weer last van mijn rechter elleboog.
We hadden de tip gekregen van Daya om eens bij Plukrijp in Belgie te gaan kijken; een woon/werkgemeenschap op een permacultuur boerderij. Voor een paar uurtjes werk in de ochtend en namiddag mocht je er gratis eten en verblijven. Klonk te mooi om waar te zijn, en ook al had Roald het er prima naar z'n zin, mijn lichaam begon al snel te protesteren tegen het fysieke werk: tennis elleboog, artritis in mijn rechter middelvinger en last van mijn onderrug. Het wou gewoon niet!
Ik was in het voormalig Klooster gaan wonen om de wereld te verbeteren, en fysiek hard werken hoort daar niet bij. Daar hebben we machines voor of mensen die dat juist super vinden. Voor ieder wat wils; ik ben meer van de idejen en het transformeren van oude pijnen in nieuw geluk in de vorm van vrijheid en blijheid. Dat ik daarvoor eerst zelf door een hoop shit moest gaan, werd wel duidelijk. De boer was niet zo te spreken over ons, met name Roald die de kantjes er van af liep. We hadden ook wel een hoop commentaar en vonden dat wij het beter wisten. Inmiddels ben ik heel wat toontjes lager gaan zingen. Nederigheid was nooit zo mijn sterkste kant. Geduld ook niet.
Maar ja, na wat omzwervingen in BE en NL vloog Roald naar een ver warm land en bleef ik achter in ons koude kikkerlandje. In de auto slapen als back-up was super fijn. Ik heb naar de nachthemel kijkend tussen de bomen door liggen kieren als een blij kind. Ik heb mooie mensen ontmoet, die allemaal ook net iets anders wonen. In Centraal Wonen projecten, Eco-dorpen in oprichting, zorgboerderij of gewoon bij vrienden of kennissen thuis.
Ik leerde vrij snel waar ik wel en niet welkom was, en maakte me daar niet zo druk om. Totdat er iets veranderde. Ik was er zelf al achtergekomen dat ik het vooral niet te luuks, niet te comfortabel moest hebben, want dan deed ik weer niet zo veel. Beetje gamen, filmpjes kijken en internetten. Schrijven aan mijn boek was eerder een soort truuk geworden om ergens binnen te komen, maar eenmaal binnen sloeg de lethargie al snel weer toe. Ik was het gewend zo, hele dagen niets doen, met m'n basisinkomentje en m'n veilige huisje in Capelle. Althans veilig, tot op zekere hoogte, want ik heb jaren lang toch best wel moeite gehad met de afgunst van sommige medebewoners jegens mij. En dat alleen maar omdat ik pijnlijk bloot legde wat er allemaal aan scheelde in de Bonvivant (hahaha, de arrogantie!)
Ineens hield het op en raakte ik in een neerwaartse spiraal. In Neer ging het hele plan van een community opzetten nog even in de vriezer, in de logeerkamers van CWCapelle was ik niet meer welkom en als ik in mijn auto lag, tikte er steeds vaker een ambtenaar aan m'n ruitje, zo van "dit mag eigenlijk niet omdat het wildkamperen is". Echt waar joh? Achterin je auto liggen is kamperen? Ik voelde me steeds minder welkom en depressie nam weer de overhand. "Ja maar, dit was niet de bedoeling!" De droom in de droom leek uitéén te spatten. De harde werkelijkheid moest zo nodig z'n lelijke kop weer opsteken. Ineens was achterin mijn auto liggen allang niet meer zo ekzoties, vooral niet toen Handhaving mij er op wees dat een auto als koelkast fungeert als het gaat vriezen. Min zeven wordt er verwacht aanstaande zondag.
Het roer moest om. Er waren nog wel wat plekken waar ik terecht kon, maar die voelde toch niet goed, te ver weg. Ik sta ingeschreven in Gemeente Gooise Meren, dus hier moet ik het kennelijk gaan regelen. Maar als ik dan een afspraak moet maken en kan pas na het weekend terecht, zakt de moed weg en begin ik de ernst van de zaak in te zien: ik dreig dakloos te worden! Dat ben ik eigenlijk al, maar omdat ik ook nu weer even bij iemand kan schuilen en dus dit blogbericht kan schrijven, voelt het nog niet zo. Wel heb ik me net aangemeld bij Kwintes in Zeist, omdat als ik dan dakloos moet zijn, dan lijkt me dat wel een mooie streek. Mooi centraal gelegen, vlakbij een hoop natuur; hier zou ik wel kunnen wonen.
Dus ja, we gaan het systeem weer in. Als hulpvrager. Eens kijken hoe de vangnetten werken. Zeer nuttige info en ervaring voor mijn boek. Ik lijk wel gek!
we komen er wel...
We hadden de tip gekregen van Daya om eens bij Plukrijp in Belgie te gaan kijken; een woon/werkgemeenschap op een permacultuur boerderij. Voor een paar uurtjes werk in de ochtend en namiddag mocht je er gratis eten en verblijven. Klonk te mooi om waar te zijn, en ook al had Roald het er prima naar z'n zin, mijn lichaam begon al snel te protesteren tegen het fysieke werk: tennis elleboog, artritis in mijn rechter middelvinger en last van mijn onderrug. Het wou gewoon niet!
Ik was in het voormalig Klooster gaan wonen om de wereld te verbeteren, en fysiek hard werken hoort daar niet bij. Daar hebben we machines voor of mensen die dat juist super vinden. Voor ieder wat wils; ik ben meer van de idejen en het transformeren van oude pijnen in nieuw geluk in de vorm van vrijheid en blijheid. Dat ik daarvoor eerst zelf door een hoop shit moest gaan, werd wel duidelijk. De boer was niet zo te spreken over ons, met name Roald die de kantjes er van af liep. We hadden ook wel een hoop commentaar en vonden dat wij het beter wisten. Inmiddels ben ik heel wat toontjes lager gaan zingen. Nederigheid was nooit zo mijn sterkste kant. Geduld ook niet.
Ik leerde vrij snel waar ik wel en niet welkom was, en maakte me daar niet zo druk om. Totdat er iets veranderde. Ik was er zelf al achtergekomen dat ik het vooral niet te luuks, niet te comfortabel moest hebben, want dan deed ik weer niet zo veel. Beetje gamen, filmpjes kijken en internetten. Schrijven aan mijn boek was eerder een soort truuk geworden om ergens binnen te komen, maar eenmaal binnen sloeg de lethargie al snel weer toe. Ik was het gewend zo, hele dagen niets doen, met m'n basisinkomentje en m'n veilige huisje in Capelle. Althans veilig, tot op zekere hoogte, want ik heb jaren lang toch best wel moeite gehad met de afgunst van sommige medebewoners jegens mij. En dat alleen maar omdat ik pijnlijk bloot legde wat er allemaal aan scheelde in de Bonvivant (hahaha, de arrogantie!)
Ineens hield het op en raakte ik in een neerwaartse spiraal. In Neer ging het hele plan van een community opzetten nog even in de vriezer, in de logeerkamers van CWCapelle was ik niet meer welkom en als ik in mijn auto lag, tikte er steeds vaker een ambtenaar aan m'n ruitje, zo van "dit mag eigenlijk niet omdat het wildkamperen is". Echt waar joh? Achterin je auto liggen is kamperen? Ik voelde me steeds minder welkom en depressie nam weer de overhand. "Ja maar, dit was niet de bedoeling!" De droom in de droom leek uitéén te spatten. De harde werkelijkheid moest zo nodig z'n lelijke kop weer opsteken. Ineens was achterin mijn auto liggen allang niet meer zo ekzoties, vooral niet toen Handhaving mij er op wees dat een auto als koelkast fungeert als het gaat vriezen. Min zeven wordt er verwacht aanstaande zondag.
Het roer moest om. Er waren nog wel wat plekken waar ik terecht kon, maar die voelde toch niet goed, te ver weg. Ik sta ingeschreven in Gemeente Gooise Meren, dus hier moet ik het kennelijk gaan regelen. Maar als ik dan een afspraak moet maken en kan pas na het weekend terecht, zakt de moed weg en begin ik de ernst van de zaak in te zien: ik dreig dakloos te worden! Dat ben ik eigenlijk al, maar omdat ik ook nu weer even bij iemand kan schuilen en dus dit blogbericht kan schrijven, voelt het nog niet zo. Wel heb ik me net aangemeld bij Kwintes in Zeist, omdat als ik dan dakloos moet zijn, dan lijkt me dat wel een mooie streek. Mooi centraal gelegen, vlakbij een hoop natuur; hier zou ik wel kunnen wonen.
Dus ja, we gaan het systeem weer in. Als hulpvrager. Eens kijken hoe de vangnetten werken. Zeer nuttige info en ervaring voor mijn boek. Ik lijk wel gek!
we komen er wel...
Comments
Post a Comment