Come in Unity weekend
Waarschijnlijk wordt dit een lang verhaal, dat alle kanten opvliegt en pas als je alles gelezen hebt, weet je nog niks, hahaha. Nee hoor, dat zal wel meevallen. Aan het eind denk je wellicht: "wow! dat wil ik ook..." of "zou niks voor mij zijn!" of iets totaal anders, waar ik dan niks van weet, tenzij jij dit als reactie op dit blog achterlaat (kan anoniem ;) Ik zal m'n best doen, om een klein beetje structuur aan te brengen, zodat het ook een beetje makkelijk leest, maar beloof verder niks. Oh en de oranje tekst is een link, die je naar een andere pagina of site brengt met meer info over desbetreffend onderwerp.
Tis maar dat je 't weet ;]
Afgelopen zondag 23 februari 2020 werd ik 50. Nou is dat op zich niks bijzonders. Het was gewoon weer een dag, een verjaar dag, dat gevierd moest worden, alleen doe ik liever niet mee aan tradities als die hun intrinsieke waarde verloren hebben. Zoals het kerstfeest bijna niets meer met de originele gedachtegang te maken heeft en het voor vele gewoon een samenkomen is om vooral veel te vreten, te zuipen, kado's te geven maar vooral krijgen, kortom te consumeren en helemaal niks met of over de geboorte van Jezus.
Wat overigens ook wel logisch is, omdat kerst eigenlijk niks met Jezus te maken heeft, die is namelijk ergens in de zomer geboren, maar de kerk heeft gewoon het Joelfeest gekaapt, er haar eigen versie van gemaakt, om zo de Heidense tradities om zeep te helpen. Zoals met pasen, pinksteren en nog een aantal oude tradities die wij inmiddels bijna allemaal vergeten zijn. En tja, wat betekent het tegenwoordig nog als je Abraham ziet?
Ergens in oktober vorig jaar begon het echt te kriebelen. Ik had lang genoeg lopen blaten over het enorme megafeest dat ik rond mijn 50e verjaardag wou organiseren. En lang genoeg lopen zeuren over dat ik eigenlijk vind dat je vrienden zoiets zouden moeten organiseren, zoals een vrijgezellenfeest wanneer je gaat trouwen. Maar ja, ik woon niet meer in een gemeenschap, heb weinig vrienden of contact met mijn naaste familie en totaal geen contact met de rest: ooms, tantes, neven en nichten. Opa's en oma's heb ik niet meer (ik had er ooit 6). Dus werd het tijd zelf iets te gaan ondernemen, maar wat!?
In de gemeenschap waar ik eerst woonde (Centraal Wonen Capelle, 50 huishoudens, met ieder een eigen appartement, verdeeld over 3 woontorens, verbonden met elkaar door 2 tussenstukken met gemeenschappelijke ruimtes van 2 etages, een dakterras en een tuin) was er de traditie om een Sara pop voor de deur te zetten bij diegene die 50 werd. Of dit oorspronkelijk een Abraham was, of een multifunctionele pop weet ik niet. Dat was voor mijn tijd, en ik vond het maar een rare traditie en een lelijk ding (sorry Inge, weer een heilighuisje omver). Dat is ook één van de redenen dat ik daar weg ben gegaan. Het waren niet mijn soort tradities en ik kon daardoor maar moeilijk meekomen.
Binnen CW had je allemaal clubjes. Ik verdeelde de hele vereniging meestal in 3 delen: wel, niet of een beetje. Je had een aantal mensen die zeer actief waren met van alles, een middendeel dat wel mee wilden doen of helpen, en hen die zich juist hiervan teruggetrokken hadden; je kwam ze wel tegen in de wandelgangen, maar zelden tijdens gemeenschappelijke activiteiten. De maatschappij in het klein. Maar waar iemand nou bij hoorde was niet echt duidelijk. Er waren er maar een paar die echt helemaal nooit ergens aan meededen, toch hebben ook deze mensen een maatschappelijke functie. Uiteraard dachten de meest actieve leden daar anders over, en zo heerste er daar een soort onderliggende ontevredenheid die nog steeds niet helemaal weg is, al zijn ze druk bezig daar verandering in te brengen.
Dat samen-zijn is echt nog niet zo makkelijk. Het lijkt wel of we het zijn verleerd. Of dat het ons is afgeleerd. Misschien ook wel een beetje het gevolg van het steeds kleiner worden van onze 'tribe' (stam). Waar we eerst met honderden of zelfs duizenden één grote familie vormden, werden die families tot het gezin, en zelfs het gezin werd kleiner en kleiner, tot een één-ouder gezin en steeds meer singles. Vandaar ook de aandrang om weer meer en meer samen te gaan huizen, zoals onze zuiderburen het zo mooi omschrijven. Centraal Wonen lijkt een beetje uit te zijn, woongroepen nemen nieuwe vormen aan, en tiny housing is helemaal hot!
Begin 2018 hakte ik de knoop door en aan het einde van de zomer werd duidelijk dat er voor mij geen weg terug meer was. Het wonen in een gemeenschap wou niet meer. Althans, niet in de vorm zoals ik die 11 jaar in Capelle heb volgehouden. Trouwens, ik wil even mijn excuus aanbieden aan mijn trouwe lezers, het lijkt alsof ik heel vaak hetzelfde vertel, maar dat komt omdat veel van mijn blogs steeds weer gericht zijn aan een nieuw publiek.
Dit bericht bijvoorbeeld richt ik aan hen die er afgelopen weekend wel of juist niet bij waren, en dus niets of nog niet zo veel weten over mijn achtergrond. Ik stel voor dat jullie trouwe lezers hier gewoon overheen lezen, en trots zijn dat jullie dit allemaal al weten. Jullie behoren tot een soort elite, want veel van mijn lezers besluiten het bij één bericht te laten, en zelden krijg ik feedback hier op Blogger of wordt men Volger.
Ook dat lijken we dus verleerd te zijn, of zijn we lui geworden en laten we de 'social media' bepalen wat wij interessant vinden. Facebook is daar heel goed in, en laat dat nou juist de plek zijn, waar ik mijn voornaamste publiek vind.
Ok, dus even in het kort. In 2018 ging ik in een experimentele gemeenschap wonen in een oud klooster te Bussum, dat was van korte duur, werd daarna dakloos en zo begint dit blogavontuur. Vanaf die tijd ben ik op zoek naar een nieuwe gemeenschap, maar nog niet gevonden wat ik zoek. Ondertussen bezig deze zelf op te zetten en zo kwam ik in Bergen uit begin 2020.
Ik was dus van plan om mijn verjaardag groots te vieren. Had op mijn 30e een heel tof feestje in buurthuis 't Klavier, waar ik kind aan huis was. Mijn 40e liep helemaal in de soep, veel te hoge verwachtingen en uiteindelijk kwam er volgens mij helemaal niks van. Kan het me niet herinneren, verdrongen waarschijnlijk. Nou dat moest deze keer dus anders: NOG GROTER, hahaha, oh mij god. Waarom Jeroen? Waarom graaf je nog steeds van die valkuilen voor jezelf? Leer je het dan nooit?
Ergens in november kondigde ik het op facebook aan, maar kreeg weinig tot geen respons. December was een vreemde maand, waar ik succesvol kerst en oud&nieuw heb overgeslagen. Heb er dus echt niks aan gedaan, ook niet niet-gevierd, gewoon overgeslagen, het ging aan me voorbij... Ik zag andere er wel mee bezig, maar bemoeide me er niet mee. Er was daardoor ook geen ergernis, aan al dat geconsumeer, afgrijselijke kerstboompjes en overdreven versieringen. Ik was er gewoon geen onderdeel van... En waar ik nu verblijf gaat dat vrij makkelijk, want iedereen leeft hier behoorlijk langs elkaar heen, ook al wonen we met z'n allen in één gebouw (met daarin 4 instellingen: CVD (2x) Bavo en Humanitas)
Het lijkt dus van kwaad tot erger te zijn geworden voor mij. In CW Capelle was men nog enigszins betrokken met elkaar, al denken zij zelf hier heel anders over. Ik leef nu in een isolement en snak er naar om hier uit te komen. Vandaar ook mijn grootse plan. Ik had al eerder met Eelco in Epe een weekend georganiseerd en vond dat zeer geslaagd maar kon nog veel beter. Dus nu had ik bedacht om al die ideeën samen te voegen in wat ik het Abrahman feest wou gaan noemen. Maar het was inmiddels januari en ik had weer veel te grote schoenen aangetrokken. Veel te veel hooi op m'n vork, dus ik zwichtte onder het gewicht van dit enorme plan. Tja, zoiets heeft tijd nodig Jeroen, een aanlooptijd en/of jaren van ervaring.
Toch gaf ik de moed nog niet op en leefde mijn plan ineens weer helemaal op toen Imke een voorstel deed, waar ik heel blij van werd. Barbara, die ik ken van een Tink/Rainbow meeting, had me last-minute uitgenodigd voor een weekend in Bergen. En ik had besloten, zonder me er ook maar iets in te verdiepen, spontaan JA te zeggen, in de auto te springen en naar Ecodorp Bergen te rijden. Al waar ik ontdekte dat het daar niet was, maar bij een splintergroep daar vlakbij in de buurt. Ze wonen daar antikraak en hebben zat ruimte om een weekend lang een groep mensen te huisvesten. En zo kon mijn plannetje om verschillende stromingen mensen met elkaar te verbinden toch doorgang vinden.
En wat een prachtfeest was dat zeg!
= wordt vervolgd =
Tis maar dat je 't weet ;]
Afgelopen zondag 23 februari 2020 werd ik 50. Nou is dat op zich niks bijzonders. Het was gewoon weer een dag, een verjaar dag, dat gevierd moest worden, alleen doe ik liever niet mee aan tradities als die hun intrinsieke waarde verloren hebben. Zoals het kerstfeest bijna niets meer met de originele gedachtegang te maken heeft en het voor vele gewoon een samenkomen is om vooral veel te vreten, te zuipen, kado's te geven maar vooral krijgen, kortom te consumeren en helemaal niks met of over de geboorte van Jezus.
Wat overigens ook wel logisch is, omdat kerst eigenlijk niks met Jezus te maken heeft, die is namelijk ergens in de zomer geboren, maar de kerk heeft gewoon het Joelfeest gekaapt, er haar eigen versie van gemaakt, om zo de Heidense tradities om zeep te helpen. Zoals met pasen, pinksteren en nog een aantal oude tradities die wij inmiddels bijna allemaal vergeten zijn. En tja, wat betekent het tegenwoordig nog als je Abraham ziet?
Ergens in oktober vorig jaar begon het echt te kriebelen. Ik had lang genoeg lopen blaten over het enorme megafeest dat ik rond mijn 50e verjaardag wou organiseren. En lang genoeg lopen zeuren over dat ik eigenlijk vind dat je vrienden zoiets zouden moeten organiseren, zoals een vrijgezellenfeest wanneer je gaat trouwen. Maar ja, ik woon niet meer in een gemeenschap, heb weinig vrienden of contact met mijn naaste familie en totaal geen contact met de rest: ooms, tantes, neven en nichten. Opa's en oma's heb ik niet meer (ik had er ooit 6). Dus werd het tijd zelf iets te gaan ondernemen, maar wat!?
In de gemeenschap waar ik eerst woonde (Centraal Wonen Capelle, 50 huishoudens, met ieder een eigen appartement, verdeeld over 3 woontorens, verbonden met elkaar door 2 tussenstukken met gemeenschappelijke ruimtes van 2 etages, een dakterras en een tuin) was er de traditie om een Sara pop voor de deur te zetten bij diegene die 50 werd. Of dit oorspronkelijk een Abraham was, of een multifunctionele pop weet ik niet. Dat was voor mijn tijd, en ik vond het maar een rare traditie en een lelijk ding (sorry Inge, weer een heilighuisje omver). Dat is ook één van de redenen dat ik daar weg ben gegaan. Het waren niet mijn soort tradities en ik kon daardoor maar moeilijk meekomen.
Binnen CW had je allemaal clubjes. Ik verdeelde de hele vereniging meestal in 3 delen: wel, niet of een beetje. Je had een aantal mensen die zeer actief waren met van alles, een middendeel dat wel mee wilden doen of helpen, en hen die zich juist hiervan teruggetrokken hadden; je kwam ze wel tegen in de wandelgangen, maar zelden tijdens gemeenschappelijke activiteiten. De maatschappij in het klein. Maar waar iemand nou bij hoorde was niet echt duidelijk. Er waren er maar een paar die echt helemaal nooit ergens aan meededen, toch hebben ook deze mensen een maatschappelijke functie. Uiteraard dachten de meest actieve leden daar anders over, en zo heerste er daar een soort onderliggende ontevredenheid die nog steeds niet helemaal weg is, al zijn ze druk bezig daar verandering in te brengen.
Dat samen-zijn is echt nog niet zo makkelijk. Het lijkt wel of we het zijn verleerd. Of dat het ons is afgeleerd. Misschien ook wel een beetje het gevolg van het steeds kleiner worden van onze 'tribe' (stam). Waar we eerst met honderden of zelfs duizenden één grote familie vormden, werden die families tot het gezin, en zelfs het gezin werd kleiner en kleiner, tot een één-ouder gezin en steeds meer singles. Vandaar ook de aandrang om weer meer en meer samen te gaan huizen, zoals onze zuiderburen het zo mooi omschrijven. Centraal Wonen lijkt een beetje uit te zijn, woongroepen nemen nieuwe vormen aan, en tiny housing is helemaal hot!
Begin 2018 hakte ik de knoop door en aan het einde van de zomer werd duidelijk dat er voor mij geen weg terug meer was. Het wonen in een gemeenschap wou niet meer. Althans, niet in de vorm zoals ik die 11 jaar in Capelle heb volgehouden. Trouwens, ik wil even mijn excuus aanbieden aan mijn trouwe lezers, het lijkt alsof ik heel vaak hetzelfde vertel, maar dat komt omdat veel van mijn blogs steeds weer gericht zijn aan een nieuw publiek.
Dit bericht bijvoorbeeld richt ik aan hen die er afgelopen weekend wel of juist niet bij waren, en dus niets of nog niet zo veel weten over mijn achtergrond. Ik stel voor dat jullie trouwe lezers hier gewoon overheen lezen, en trots zijn dat jullie dit allemaal al weten. Jullie behoren tot een soort elite, want veel van mijn lezers besluiten het bij één bericht te laten, en zelden krijg ik feedback hier op Blogger of wordt men Volger.
Ook dat lijken we dus verleerd te zijn, of zijn we lui geworden en laten we de 'social media' bepalen wat wij interessant vinden. Facebook is daar heel goed in, en laat dat nou juist de plek zijn, waar ik mijn voornaamste publiek vind.
Ok, dus even in het kort. In 2018 ging ik in een experimentele gemeenschap wonen in een oud klooster te Bussum, dat was van korte duur, werd daarna dakloos en zo begint dit blogavontuur. Vanaf die tijd ben ik op zoek naar een nieuwe gemeenschap, maar nog niet gevonden wat ik zoek. Ondertussen bezig deze zelf op te zetten en zo kwam ik in Bergen uit begin 2020.
Ik was dus van plan om mijn verjaardag groots te vieren. Had op mijn 30e een heel tof feestje in buurthuis 't Klavier, waar ik kind aan huis was. Mijn 40e liep helemaal in de soep, veel te hoge verwachtingen en uiteindelijk kwam er volgens mij helemaal niks van. Kan het me niet herinneren, verdrongen waarschijnlijk. Nou dat moest deze keer dus anders: NOG GROTER, hahaha, oh mij god. Waarom Jeroen? Waarom graaf je nog steeds van die valkuilen voor jezelf? Leer je het dan nooit?
Ergens in november kondigde ik het op facebook aan, maar kreeg weinig tot geen respons. December was een vreemde maand, waar ik succesvol kerst en oud&nieuw heb overgeslagen. Heb er dus echt niks aan gedaan, ook niet niet-gevierd, gewoon overgeslagen, het ging aan me voorbij... Ik zag andere er wel mee bezig, maar bemoeide me er niet mee. Er was daardoor ook geen ergernis, aan al dat geconsumeer, afgrijselijke kerstboompjes en overdreven versieringen. Ik was er gewoon geen onderdeel van... En waar ik nu verblijf gaat dat vrij makkelijk, want iedereen leeft hier behoorlijk langs elkaar heen, ook al wonen we met z'n allen in één gebouw (met daarin 4 instellingen: CVD (2x) Bavo en Humanitas)
Het lijkt dus van kwaad tot erger te zijn geworden voor mij. In CW Capelle was men nog enigszins betrokken met elkaar, al denken zij zelf hier heel anders over. Ik leef nu in een isolement en snak er naar om hier uit te komen. Vandaar ook mijn grootse plan. Ik had al eerder met Eelco in Epe een weekend georganiseerd en vond dat zeer geslaagd maar kon nog veel beter. Dus nu had ik bedacht om al die ideeën samen te voegen in wat ik het Abrahman feest wou gaan noemen. Maar het was inmiddels januari en ik had weer veel te grote schoenen aangetrokken. Veel te veel hooi op m'n vork, dus ik zwichtte onder het gewicht van dit enorme plan. Tja, zoiets heeft tijd nodig Jeroen, een aanlooptijd en/of jaren van ervaring.
Toch gaf ik de moed nog niet op en leefde mijn plan ineens weer helemaal op toen Imke een voorstel deed, waar ik heel blij van werd. Barbara, die ik ken van een Tink/Rainbow meeting, had me last-minute uitgenodigd voor een weekend in Bergen. En ik had besloten, zonder me er ook maar iets in te verdiepen, spontaan JA te zeggen, in de auto te springen en naar Ecodorp Bergen te rijden. Al waar ik ontdekte dat het daar niet was, maar bij een splintergroep daar vlakbij in de buurt. Ze wonen daar antikraak en hebben zat ruimte om een weekend lang een groep mensen te huisvesten. En zo kon mijn plannetje om verschillende stromingen mensen met elkaar te verbinden toch doorgang vinden.
En wat een prachtfeest was dat zeg!
= wordt vervolgd =
Comments
Post a Comment