een nieuw hoofdstuk
Begin september kreeg ik de sleutel van kamer 346 in De Wende, een zorginstelling in Rotterdam Oosterflank, van waaruit CVD mensen begeleidt naar (weer) zelfstandig wonen. En zo begon een nieuw avontuur. 
En dat was niet makkelijk, dat begin. Ik zou eigenlijk kamer 308 krijgen, maar op die vleugel zitten allemaal gezinnen. Achteraf blij mee, geen jankende babies en dat soort shit. Maar het was gewoon weer een extra verandering en ik ben al niet zo'n held met onverwachte dingen. Mijn kamer zit helemaal aan de andere kant, aan het eind van de rechter vleugel. Het verst weg van de keuken, lift en wasruimte. Nou ja, lekker rustig en ik zal ook weinig anderen tot last zijn, met slechts één buurman. Althans ik denk dat het een buurman is, want ik hoor hem nooit. Ik ruik hem wel! Officieel mag je niet op je kamer roken, dus rookt hij uit zijn raam. En dat waait zo mijn kamer in.
En dat raam van mij staat dus zo veel mogelijk open, want er hangt hier een kankerverwekkend chemisch luchtje. Eerst dacht ik dat het die brandwerende matras was, waar ik verplicht op moest slapen. Maar nadat ik mijn reismatras uit m'n auto had gehaald en die stink matras in de doucheruimte stond, was die nare penetrante geur niet weg. Dus dacht ik dat het in de muren zat. Dat ze die behandeld hebben met brandvertragende zooi. Dus mijn matras onder het raam op de grond gelegd. Daar werd ik dus wakker met rook stank om veel-te-fucking vroeg, en die chemische geur was ook nog steeds niet weg. Ik denk nu dat het lijm is die ze voor de vloer gebruikt hebben.
Het valt niet mee om een HSP te zijn en niet over te komen als een verschrikkelijke zeur. Maar ik kan er niet door slapen, mijn ogen kriebelen, branden soms (ironisch hè, dat m'n ogen branden door brandwerende chemische troep, hahaha) en ik kan geen kant op. Je mag hier niks, althans, zo deden ze het overkomen. Ik moet hier overnachten, iedere nacht. Ze komen savonds controleren of je er bent, iedere avond! Je mag geen eigen meubels op je kamer, je mag niet koken op je kamer, bla bla bla. Achteraf blijkt dat allemaal wel mee te vallen hoor. Dat is nou eenmaal wat ze doen, ouders en handhavers: ze maken je bang, in de hoop dat jij je dan netjes gedraagt. Het roept bij mij een hoop weerstand op. Waar ik het liefst tegen zou rebeleren. Maar dat probeer ik nou juist af te leren, dat rebelse. Volwassen worden, verantwoordelijk. Niet door in de maat te lopen, maar door respectvol en dankbaar in het leven te staan.
Een ander ding waar ik gek van werd (en soms nog) is het internet hier. Er is iets niet in orde, iedereen weet dat, maar er wordt schijnbaar niets aan of mee gedaan. Wifi is onstabiel, en dan zit ik ook nog eens het verste weg. Er hangen wel wifi-versterkers op de gang, maar heb al uitgetest en daar lig het niet aan. Want waar ik ook op de afdeling ga zitten met mijn laptop, overal zie ik de zelfde storing als ik een ping-test doe. Internet valt regelmatig weg, soms minuten lang. En mijn wireless LAN adapter schakelt zich vanzelf uit (dat kan ook aan mijn laptop / software liggen). AAAaaaaargh!
Dat allemaal bij elkaar opgeteld werd me te veel. Ik moest naar buiten. En met het kloteweer van de laatste weken (inmiddels maanden) ging ik niet voor me plezier een rondje fietsen. Wel fijn dat Bruno (zoon van m l i ) een fiets voor me had. En grappig om het Schollebos nu van de andere kant te beleven. Ik heb jarenlang ten oosten van het park gewoond, en nu dus ten westen. Het hebben van een uitkering brengt wel wat rust en ruimte met zich mee. Ik kan weer brandstof in mijn auto gooien, en in m'n melis, hahaha, ben denk ik weer over de honderd. Maar dat zal me een worst wezen (rookworst, braadworst, salami, allemaal heerlijk). En voel me een stuk relaxter nu ik ontdekt heb, dat als je elders wilt overnachten je dat gewoon even naar de receptie door kan bellen. Of als je eerder gaat slapen ;)
Voelt niet meer zo verstikkend. De geur is niet weg, maar er zit meer geur van mij nu in deze kamer. Wifi is nog steeds kut, maar heb gewoon een nieuwe telefoon kado gekregen, met onbeperkt internet. Ben ook weer meer aan het ondernemen. Heb gister twee hele toffe videos opgenomen voor mijn online 13 chakra bedrijfje. Heb nieuwe contacten gelegd en ga morgen naar mijn eerste Rainbow Gathering. Heel veel zin in. Weer op avontuur, met de zekerheid dat er een kamer is, voor mij, en geld op mijn bankrekening. Want mij is het nog niet gelukt, om het vertrouwen te hebben dat er voor me gezorgd wordt. Of toch wel? Want momenteel wordt er redelijk goed voor me gezorgd. Heb ik het helemaal niet slecht. Overprikkeld raak ik overal. Zelfs in mijn oude huis, waar ik het goed voor elkaar had, vond men. Ik ben blij dat ik er weg ben, maar ben nog lang niet op plaats van bestemming: thuis.
helemaal gemist, had hier graag heen gewild
En dat was niet makkelijk, dat begin. Ik zou eigenlijk kamer 308 krijgen, maar op die vleugel zitten allemaal gezinnen. Achteraf blij mee, geen jankende babies en dat soort shit. Maar het was gewoon weer een extra verandering en ik ben al niet zo'n held met onverwachte dingen. Mijn kamer zit helemaal aan de andere kant, aan het eind van de rechter vleugel. Het verst weg van de keuken, lift en wasruimte. Nou ja, lekker rustig en ik zal ook weinig anderen tot last zijn, met slechts één buurman. Althans ik denk dat het een buurman is, want ik hoor hem nooit. Ik ruik hem wel! Officieel mag je niet op je kamer roken, dus rookt hij uit zijn raam. En dat waait zo mijn kamer in.
En dat raam van mij staat dus zo veel mogelijk open, want er hangt hier een kankerverwekkend chemisch luchtje. Eerst dacht ik dat het die brandwerende matras was, waar ik verplicht op moest slapen. Maar nadat ik mijn reismatras uit m'n auto had gehaald en die stink matras in de doucheruimte stond, was die nare penetrante geur niet weg. Dus dacht ik dat het in de muren zat. Dat ze die behandeld hebben met brandvertragende zooi. Dus mijn matras onder het raam op de grond gelegd. Daar werd ik dus wakker met rook stank om veel-te-fucking vroeg, en die chemische geur was ook nog steeds niet weg. Ik denk nu dat het lijm is die ze voor de vloer gebruikt hebben.
Het valt niet mee om een HSP te zijn en niet over te komen als een verschrikkelijke zeur. Maar ik kan er niet door slapen, mijn ogen kriebelen, branden soms (ironisch hè, dat m'n ogen branden door brandwerende chemische troep, hahaha) en ik kan geen kant op. Je mag hier niks, althans, zo deden ze het overkomen. Ik moet hier overnachten, iedere nacht. Ze komen savonds controleren of je er bent, iedere avond! Je mag geen eigen meubels op je kamer, je mag niet koken op je kamer, bla bla bla. Achteraf blijkt dat allemaal wel mee te vallen hoor. Dat is nou eenmaal wat ze doen, ouders en handhavers: ze maken je bang, in de hoop dat jij je dan netjes gedraagt. Het roept bij mij een hoop weerstand op. Waar ik het liefst tegen zou rebeleren. Maar dat probeer ik nou juist af te leren, dat rebelse. Volwassen worden, verantwoordelijk. Niet door in de maat te lopen, maar door respectvol en dankbaar in het leven te staan.
Een ander ding waar ik gek van werd (en soms nog) is het internet hier. Er is iets niet in orde, iedereen weet dat, maar er wordt schijnbaar niets aan of mee gedaan. Wifi is onstabiel, en dan zit ik ook nog eens het verste weg. Er hangen wel wifi-versterkers op de gang, maar heb al uitgetest en daar lig het niet aan. Want waar ik ook op de afdeling ga zitten met mijn laptop, overal zie ik de zelfde storing als ik een ping-test doe. Internet valt regelmatig weg, soms minuten lang. En mijn wireless LAN adapter schakelt zich vanzelf uit (dat kan ook aan mijn laptop / software liggen). AAAaaaaargh!
Dat allemaal bij elkaar opgeteld werd me te veel. Ik moest naar buiten. En met het kloteweer van de laatste weken (inmiddels maanden) ging ik niet voor me plezier een rondje fietsen. Wel fijn dat Bruno (zoon van m l i ) een fiets voor me had. En grappig om het Schollebos nu van de andere kant te beleven. Ik heb jarenlang ten oosten van het park gewoond, en nu dus ten westen. Het hebben van een uitkering brengt wel wat rust en ruimte met zich mee. Ik kan weer brandstof in mijn auto gooien, en in m'n melis, hahaha, ben denk ik weer over de honderd. Maar dat zal me een worst wezen (rookworst, braadworst, salami, allemaal heerlijk). En voel me een stuk relaxter nu ik ontdekt heb, dat als je elders wilt overnachten je dat gewoon even naar de receptie door kan bellen. Of als je eerder gaat slapen ;)
Voelt niet meer zo verstikkend. De geur is niet weg, maar er zit meer geur van mij nu in deze kamer. Wifi is nog steeds kut, maar heb gewoon een nieuwe telefoon kado gekregen, met onbeperkt internet. Ben ook weer meer aan het ondernemen. Heb gister twee hele toffe videos opgenomen voor mijn online 13 chakra bedrijfje. Heb nieuwe contacten gelegd en ga morgen naar mijn eerste Rainbow Gathering. Heel veel zin in. Weer op avontuur, met de zekerheid dat er een kamer is, voor mij, en geld op mijn bankrekening. Want mij is het nog niet gelukt, om het vertrouwen te hebben dat er voor me gezorgd wordt. Of toch wel? Want momenteel wordt er redelijk goed voor me gezorgd. Heb ik het helemaal niet slecht. Overprikkeld raak ik overal. Zelfs in mijn oude huis, waar ik het goed voor elkaar had, vond men. Ik ben blij dat ik er weg ben, maar ben nog lang niet op plaats van bestemming: thuis.
helemaal gemist, had hier graag heen gewild
Comments
Post a Comment